دو صد گفته، چون نیم کردار نیست؛ شاید بهترین مصداق برای این ضرب‌المثل، اقدام اخیر مدیران یکی از استان‌های جنوبی کشورمان در راستای پاسداشت آداب و سنن مردم دیارشان باشد که همزمان چند هدف مهم دیگر را هم محقق می‌کند. به گزارش «تابناک»، در روزگای که بانک‌ها، شرکت‌های خصوصی و حتی برخی نهاد‌های دولتی و دستگاه‌های بزرگ و کوچک بر پوشش متحدالشکل لباس پرسنل شان تاکید دارند و یا دست کم چارچوب‌های مشخصی برای لباس کارکنانشان تعریف کرده و بر اجرایش نظارت می‌کنند، از هرمزگان خبری مخابره می‌شود که برخلاف این قاعده رایج است. آن گونه که علیرضا درویش نژاد، مدیرکل فرهنگ و ارشاد هرمزگان خبر داده، در این استان مجوزی صادر شده که بر اساس آن، زنان کارمند و فرهنگیان می‌توانند در ادارات و مدارس از لباس سنتی بندری به عنوان پوشش استفاده کنند. وی که در حاشیه جشنواره بین المللی فرهنگی هنری خلیج فارس و به مناسبت روز ملی خلیج فارس سخن می‌گفت، بی آنکه به فرد یا نهاد ارائه دهنده پیشنهاد این تصمیم اشاره کند، صدور این مجوز را در پی موافقت وزیر و استاندار هرمزگان خواند تا مشخص شود هیچ مانعی بر سر راه اجرای آن وجود نخواهد داشت. تصمیمی بسیار جالب توجه که می‌تواند بسیاری از زنان شاغل در این خطه و حتی دیگران را به استفاده از پوشش سنتی شان ترغیب نماید. لباس‌هایی که ریشه در آداب و سنن، تاریخ و فرهنگ اهالی این سرزمین دارد و به دلایل فراوان از جمله الزام کارمندان به استفاده از یونیفرم‌ها یا چارچوب‌های خاصی در پوشش، نزدیک است برای همیشه فراموش شوند. لباس‌هایی با پیشینه گاه چند هزار ساله که در موزه‌های مردم شناسی بسیاری از کشور‌ها چشم‌ها را به خود خیره می‌کنند، اما در نتیجه نوعی کج سلیقگی عمومی، در خاستگاهشان به بوته فراموشی سپرده شده یا می‌شوند چراکه به عنوان مثال در محیط‌های اداری با آن‌ها مقابله می‌شود و غیرقابل استفاده هستند. محصولاتی فاخر، چشم نواز و منطبق با آداب و سنن که نمونه‌های پرشماری از آن‌ها در پهنه جغرافیایی کشورمان به چشم می‌خورند، اما کوچکترین حمایتی برای حفظ شان از گزند فراموشی صورت نمی‌گیرد. انگار نه انگار که بخشی از میراث گران سنگ کشورمان هستند و می‌بایست برای حفظ شان تمام توان مان را به کار ببندیم. لباس‌هایی که اگر به چشم محصول به آن‌ها نگاه کنیم، درخواهیم یافت نمونه نابی از «کالای ایرانی» هستند و در سایه تداوم تولید و استفاده شان، بسیاری از مشاغل از زوال و نابودی حفظ خواهند شد. مشاغلی که بعضا حال و روزشان بسیار وخیم است و آخرین نفس‌های حیاتشان را می‌کشند. مشاغلی که می‌توان آن‌ها را در قالب رشته‌های هنری دسته بندی کرد و کوشید بازار عرضه محصولشان را وسعت بخشید. هنری که در بسیاری از شهر‌ها میراث‌دار آن، زنان خانه‌داری هستند که اگر استفاده از لباس سنتی رایج شود، کسب و کارشان رونق می‌گیرد و چرخ زندگی شان راحت‌تر و بهتر خواهد چرخید. کسب و کاری بومی که هرچقدر قدرت بگیرد، نیاز به واردات و نگرانی از مدگرایی و عواقب ناخوشایند آن کاهش می‌یابد و این چیزی نیست جز تحقق وعده‌های پرشمار درباره حمایت از تولید ملی. اتفاقی که مجابمان می‌کند از مسئولان بخواهیم مجوز استفاده از لباس‌های سنتی در ادارات را به مجوزی سراسری در کشور تبدیل کرده و شیرینی هدیه شده به اهالی هرمزگان را نصیب دیگر هموطنانمان نیز بنمایند. نصیب مردمانی که اگر قوانین دست و پا گیر از پیش رویشان کنار برود، بهتر از هر اداره و نهادی در حوزه میراث می‌دانند چگونه از میراث گران بهایشان در حوزه لباس مراقبت و پاسداری کنند.