انتخاب کادر فنی تیم های ملی و برگزاری رقابتهای انتخابی، تکواندو ایران را در مسیر خروج از بحران قرار داد ولی سازوکار نامشخص انتخاب ها مسیری ناهموار را نمایش می دهد. خبرگزاری مهر - گروه ورزشی: تکواندو ایران بعد از بازیهای المپیک لندن روزهای سخت و پرحاشیه ای را پشت سر گذاشت، روزهایی که می توانست با درایت مدیریت فدراسیون به نوعی فعالیتی دوباره برای رسیدن به موفقیت در المپیک بعدی باشد. ولی مسئولانی که از نتایج ضعیف در المپیک ۲۰۱۲ لندن، درس نگرفته بودند، یکبار دیگر همان مسیر چهار سال قبل را طی کردند تا روزهای تلخ تکواندو به جام جهانی باکو و روزهای بعد از کشیده شود.  چهار سال پیش فریبرز عسگری در جام جهانی مکزیک با کمک مهدی بی باک، تیم ملی را به عنوان سوم و مدال رساند، ولی بازهم قلم قرمز رئیس فدراسیون را روی نام خود دید تا حالا در روزهایی که چهارمین سال برکناری خود را تجربه می کند، یکبار دیگر هدایت تیم ملی را این بار برای حضور در بازیهای کشورهای اسلامی برعهده بگیرد. مسئله اصلی اینجاست که در این دوره فدراسیون تکواندو با تشکیل کمیته و شورای فنی، کار انتخاب را به اهل فن واگذار کرد.  سازوکار نامشخص انتخابی ها مشکل اصلی در این بین نبود سازوکار مشخص برای انتخاب مربیان تیم ملی است. در واقع اینکه چه مربیانی و با چه شرایطی می توانند هدایت تیم ملی را برعهده بگیرند، اهمیت چندانی نداشت. اعضای شورای فنی که همگی از بهترین های تکواندو ایران هستند، به جای آنکه پارامترهای لازم و سازوکار مشخصی را برای انتخاب مربیان تعیین کنند، پس از چند ساعت بحث در نهایت مربیان مورد نظر را به کمیته فنی معرفی کردند و در ادامه این روند کمیته فنی هم همین مسیر را طی کرد.  همین سازوکار اشتباه، به انتخاب اعضای کادر فنی هم کشیده شد. برای مسابقات جهانی علیرضا نصر و هادی افشار به کمک مهدی بی باک آمدند. با نگاه به همین سه اسم، باید عنوان کنیم که در کادر فنی تیم ملی فقط بیژن مقانلو زیادی بود و بس!  برای تیم اعزامی به بازیهای کشورهای اسلامی هم با نادیده گرفتن اسامی چون کرمی، فریدونی، غلامزاده، نفجم، صالحی،  خضرایی و.... دو مربی بدنساز در کنار عسگری قرار گرفتند. ولی چرا یک مربی سازنده چون فلاحی‌راد نادیده گرفته شد؟ سئوال مهمتر از کمیته فنی که دوشنبه هفته جاری برای انتخاب مربیان تیم ملی تشکیل جلسه داد و هر ۲۰ مربی معرفی شده از سوی شورای فنی را فقط تائید و انتخاب را به سرمربی واگذار کرد، این است که در واقع چه چیزی را تائید کرده است؟ اینکه آنها مربی هستند؟  ورود مستقیم به اردو، نادیده گرفتن توانایی  جوانان  نبود یک سازوکار مناسب برای انتخابی ها، به اعضای تیم ملی هم مربوط می شود. کادر فنی تیم ملی با کدام منطق ۱۰ تکواندوکار را از حضور در مسابقات ورود به اردوی تیم ملی معاف کرده است؟ آیا تکواندوکاری که شش ماه است در هیچ مسابقه ای شرکت نکرده نباید در یک میدان داخلی و مقابل هواداران ایرانی تکواندو با استعدادهای با آتیه مبارزه کند؟ بدون شک هر ۱۰ تکواندوکار از بهترین های جهان بوده و سالها تیم ملی را در اوزان مختلف بیمه می کنند، ولی این موضوع را ابتدا باید در رقابتهای انتخابی داخلی ثابت کنند.  آیا جوانانی که جواز حضور در مسابقات انتخابی را کسب کرده اند، این حق را ندارند تا در شرایطی برابر با همه مدعیان حضور در ترکیب اصلی تیم ملی برای رسیدن به اردو، مبارزه کنند؟ اگر در مسابقات داخلی و با حضور داوران رسمی همین جوانان مستعد، فرصت مبارزه با یک ایرانی قهرمان جهان را پیدا  نکنند، چه زمانی باید به آنها فرصت داد؟ یعنی حضور در یک تورنمنت اروپایی که از مسابقات داخلی ایران سطح فنی به مراتب پائین تری دارد، می تواند ملاک انتخاب باشد؟ از سوی دیگر بیش از ۱۰ تکواندوکار که از مسابقات قهرمانی آزاد کشوری موفق به کسب مجوز در این مرحله از رقابتهای انتخابی نشده بودند، از سوی کادر فنی این مجوز را دریافت کرده و امروز در مسابقات انتخابی شرکت می کنند. این موضوع یک نکته مثبتی برای کادر فنی برای میدان دادن به جوانان با آتیه ای است که به دلایل مختلف امکان رسیدن به رقابتهای انتخابی را پیدا نکردند ولی وقتی کمیته فنی در مسابقات نبوده، این نفرات چگونه انتخاب شدند؟ آیا در این بین شایسته های دیگری نبودند که دیده نشدند؟ به هر حال امیدواریم کادر فنی تیم ملی برای انتخاب ترکیب اصلی تیم ملی سازوکار مشخص و روشنی را تدوین کند نه آنکه با نگاهی گذار به اسامی اردونشینان، بتوان ترکیب اصلی تیم ملی را برشمرد!