وبلاگ > ه‍ژبری، مهدی - هوادار استقلال با حرص و حسرت از خودش می‌پرسد اگر قرار به پرداخت چهار، پنج میلیارد به این بازیکنان بود، چرا باشگاه همین مبالغ را برای حفظ ستاره‌های خودش نپرداخت؟ هوادار استقلال سرگیجه گرفته است و این سرگیجه از باختن نیست که باختن جزئی از فوتبال است. اصلاً اگر این باخت‌ها نباشد که برد‌ها مزه و طعم ندارد و قهرمانی‌ها جشن نمی‌خواهد. سرگیجه هوادار استقلال از مقایسه است؛ از این که استقلال برای حفظ امید ابراهیمی، تیام و جپاروف چهار، پنج میلیارد تومان نداد، اما همین مبالغ را خرج خرید مرتضی تبریزی و الحاجی گرون (همان گرو) و نیومایر کرد... هوادار استقلال با حرص و حسرت از خودش می‌پرسد اگر قرار به پرداخت چهار، پنج میلیارد به این بازیکنان بود، چرا باشگاه همین مبالغ را برای حفظ ستاره‌های خودش نپرداخت؟هوادار استقلال این دوگانگی را می‌بیند، اما آن‌چه نمی‌بیند مناسبات پشت پرده است، این که حفظ امید ابراهیمی و تیام و جپاروف پورسانت نداشت و در عوض خرید بازیکن جدید حق‌العمل‌کاری دندان‌گیری دارد. مثلاً امید ابراهیمی اگر چهار میلیارد و دویست میلیون تومان مد نظرش را می‌گرفت و می‌ماند، یک ریال از این پول را هم به کسی نمی‌داد، اما چهار میلیارد و چند صد میلیون الحاجی گرو، دریایی است که می‌توان از آن گالن گالن آب برداشت و اصلاً داخلش تنی به آب زد و شنا کرد. بله، زمین زدن یک تیم موفق - درست مثل تیمی که شفر برای استقلال درست کرده بود - الکی نیست، خیلی زحمت می‌خواهد... مدیران قبلی خیلی زحمت کشیدند و این وسط دلال‌ها هم از هر طرف سر سفره نشستند و یک لقمه نان حلال یا حرام را خوردند. حالا اگر بلایی هم سر استقلال آمده، زیاد مهم نیست، سرتان سلامت! این یادداشت در ستون حرف‌آخر چهارشنبه ۷ شهریور روزنامه خبرورزشی چاپ شده است.