به گزارش ایرنا، کتاب «در همین چند قدمی» توسط «راضیه کباری» و «رضا بهار» به رشته تحریر در آمده است.«راضیه کباری» متولد 1348 تهران در دهه سوم زندگی به علت نامعلومی اندک بینایی خود و به دنبال آن شغل و جایگاه اجتماعی اش را به عنوان پرستار از دست داد اما نابینا شدن وی را از پا نینداخت و به زودی با زندگی تازه اش کنار آمد.کباری در سال 1381 با هدف افزایش آگاهی عمومی نسبت به معلولان، حرفه خبرنگاری را برگزید و فعالیتش را به عنوان روزنامه نگار اجتماعی حوزه معلولان آغاز کرد.او در سال 1386و همزمان با تولد فرزندش به روزنامه «ایران سپید» ویژه نابینایان ملحق شد.«رضا بهار» در سال 1349 در سمنان بدنیا آمد گرچه در ابتدا انتظار می رفت به سبب بیماری مادرزادی و آسیب مغزی به جای مانده از آن نتواند به عنوان یک فرد عادی تحصیل کند اما موفق شد با وجود مخالفت پزشکان تحصیلات را تا مقطع کارشناسی مترجمی زبان انگلیسی ادامه دهد.او امروز به عنوان مترجم و خبرنگار در اداره کل اخبار خارجی خبرگزاری جمهوری اسلامی (ایرنا) مشغول به کار است.بهار، پیش از این به عنوان مترجم در نشریات و سازمانهای مختلف از جمله صداو سیما جمهوری اسلامی ایران کار کرده است.دو کتاب «وقتی کلمه ها از ذهن جیم می شوند» در حوزه روانشناسی و «گردشی در دنیای فلسفه» از جمله ترجمه های این نویسنده است.همچین در این همایش کتاب دیگری با عنوان «همگام با کودکان دارای آسیب بینایی و خانواده آنان» که توسط حمدالله خواجه حسینی تالیف شده رونمایی شد.معاون فرهنگی دانشگاه کاشان در این همایش و آئیین رونمایی از این دو کتاب، گفت: جامعه ای که نتواند به وظایف خود در قبال شهروندان نابینای خود جامه عمل بپوشد و راه را برای شکوفایی استعدادهای خدایی آن بردارد در واقعه جامعه ای معلول و فاقد صلاحیتهای اخلاقی و انسانی است.حسین ستار افزود: نمی توانند مدیران شهری و شهروندان یک جامعه اخلاق و انسانیت و اصول انسانی را شعار خود قرار دهند اما در عمل طیف قابل توجهی از جامعه را نادیده بگیرند، طیفی که از قضا خود نقش چندانی در ظهور این کاستی جسمانی نداشته اند.وی اظهارکرد: در واقع چنین جامعه ای خود نابینا و کور از دیدن همه زیباییها و تواناییهای روح انسانهایی است که نقص جسمانی را نادیده گرفته و با تکیه بر همت و اراده و توکل بر خدای قادر مسیر تعالی و کمال را طی می کند.وی خاطرنشان کرد: تجربه مواجهه صحیح با معلولان تا چه حد برای شهروندان و هموطنان ما آموزش داده شده است؟ تا چه حد منابع درسی و آموزشی ما از مقطع ابتدایی تا سطح دانشگاه حتی در حد یکی دو گفتار این مساله را مورد توجه قرار داده اند؟ستار تصریح کرد: آیا نتیجه همان موارد حداقلی، جز برانگیختن حس ترحم و شفقت چیز دیگری بوده است؟ ما کجا و چگونه در استفاده از استعداد و توانایی افراد با معلولیت خاص آموزش داده ایم که امروز از جامعه این انتظار را داریم؟وی همچنین گفت: دولتها با انبوهی از مشکلات و با همه زحماتی که در همه ادوار تقبل کردند، نتوانستند گامهایی اساسی، موثر و پایدار در این زمینه بردارند و اگر نبود عزم و جزم سازمانهای مردم نهاد در کشورمان در این زمینه بسیار عقب بودیم.همایش ملی «جامعه بینا، شهروند نابینا» با محوریت نقش و عملکرد خانواده با حضور محققان، پژوهشگران و جمعی از نابینایان و کم بینایان سراسر کشور هشتم شهریور امسال به مدت دو روز در دانشگاه کاشان برگزار شد.بررسی زمینه های تشکیل خانواده برای افراد نابینا و کم بینا، توانمندسازی خانواده های دارای عضو نابینا و کم بینا، مبانی تحکیم خانواده های دارای عضو نابینا و کم بینا، شناسایی نقش مداخل به بهنگام در عرصه توانمندسازی خانواده های افراد با آسیب بینایی از جمله محورهای اصلی همایش بود.نقش آموزش در ارتقای کیفیت زندگی خانواده های دارای افراد آسیب بینایی، عامل های موثر بر تسهیل فرایند ازدواج و تشکیل خانواده نابینایان و کم بینایان و نفش دسترسی نابینایان، کم بینایان و خانواده های آنان به خدمات، امکانات و تجهیزات توانبخشی،کمک زیستی و حماتی در ارتقای زندگی این افراد از دیگر موضوع های این همایش دو روزه بود./ 60756136* خبرنگار: یوسف صائب** انتشار دهنده: زهرا هجینی نژاد انتهای پیام /*