رابرت هنکه Robert Henke موسیقی ایرانیان – سینا چراغی: سخت می‌توان گفت برنامه نویس است، مخترع یا موزیسین؛ البته به نوعی تمام این کلمات قسمتی از زوایای کارش را نشان می‌دهد. رابرت هنکه که با نام هنری Monolake کار می‌کند یکی از دو نفری است که نرم افزار موسیقی الکترونیک Ableton را نوشته است. او در فستیول صت اجرایی داشت که در تاریکی مطلق انجام شد. در حاشیه این رویداد، سایت خبری و تحلیلی «موسیقی ایرانیان» گپ و گفت کوتاهی با وی داشت. شما از نویسندگان نرم افزار Ableton بودید که شاید امروز از مهمترین ابزارهای موسیقی الکترونیک در جان است. به نظر شما این روش‌ها و رهیافت‌های نوین در ساخت موسیقی چه تأثیر و تغییری در خود موسیقی به جا گذاشتند؟ موسیقی لپ‌تاپ تغییرات زیادی را به همراه داشته است. از یک سمت ساخت موزیک‌های فرمالیستی که با دستورالعمل‌های مشخصی ساخته می‌شوند را بسیار آسان کرده و این روزها همه می‌توانند به راحتی نسخه اولیه از یک آهنگ هاوس را بسازند. تا جایی که مردم بتوانند کارهای متفاوتی انجام دهند و چیزهای جدیدی امتحان کنند یا از ابزارها به روش جدیدی بهره ببرند همه چیز خوب است. من این واقعیت که این روزها آدم‌های بیشتری نسبت به گذشته امکان ساخت آهنگ دارند را دوست دارم. برای مثال خیلی‌ها از روش‌های آموزش موسیقی در کشورهای مختلف دنیا ناراضی هستند. آدم‌های زیادی هستند که دوست دارند موزیک بسازند اما سیستم آموزش موسیقی چیز خوبی نیست. ما در وب‌سایت ایبلتون بخشی را برای آموزش موسیقی قرار دادیم که اساساً یک اپلیکیشن تولید موسیقی‌ است و شما می‌توانید خیلی راحت و مجانی در ریتم، هارمونی و ملودی اکتشاف کنید. برای خودتان آهنگ بسازید و آهنگ‌ سازی را یاد بگیرید. باور دارم که این امکانات خیلی ارزشمند است. چون موسیقی وسیله مهمی برای ابراز وجود است. همیشه کسانی هستند که از وجود چیزهایی که پیش از این وجود داشته خوشحالند. خیلی‌ها از نواختن شوپن پشت پیانو راضی هستند. اما عده کمتری هم هستند که دوست‌ دارند آهنگساز باشند و مرزهایی را جابجا کنند. ما هم در دنیایی زندگی می‌کنیم که هر دوی این‌ها امکان‌پذیر است. این روزها هم یادگیری شوپن راحت‌تر شده و هم مثلاً با همین اپلیکیشنی که ما روی وب‌سایت‌ گذاشتیم شما می‌توانید تقریبا هر نوع موزیکی بسازید. من از مجموع این پیشرفت‌ها خوشحالم و خوشحالم که سهمی در آن‌ داشتم.   کمی درباره تجربه‌ای که در ایران داشتید و به‌خصوص اجرایتان بگوید؟ من واقعاً خوشحالم. من عاشق مخاطب‌های اینجا هستم و عاشق این شدم که با دقت به کارها گوش می‌دهند. برای کسی مثل من این همان مخاطب رویایی است که همیشه دوست داشتم داشته باشم. چون من کارهای نامحسوس زیادی می‌کنم و اگر کسی متوجه آن‌ها شود این بهترین اتفاقی است که می‌تواند برای من پیش بیاید. فکر می‌کنم به لحاظ فرهنگی همچین فستیوال‌هایی واقعاً لازم هستند. چرا که موزیک قدرت متحد کردن مردم و تغییر‌شان و حل اختلافشان را دارد. در شرایط امروز دنیا که متأسفانه دیوارهای فیزیکی و ذهنی مجدداً برافراشته می‌شوند اینکه من می‌توانم از آلمان به دور تا دور دنیا سفر کنم و تبادلاتی شکل بگیرد بسیار ارزشمند است. فردا می‌توانم به ایتالیا بروم و از آنجا اگر دوست داشتم به اتریش یا سوئد سفر کنم چون من بخشی از اروپا هستم. بخشی از یک کانسپت و سیستم که زمانی به این نتیجه رسید که اگه دیواری نباشد به مراتب سودمندتر است. متأسفانه این روزها اما شاهد این هستیم که در سراسر دنیا گرایش‌های ناسیونالیستی افراطی دوباره پا گرفتن و می‌خواهند دیوارهای قبلی را بازسازی کنند. برای من بودن در اینجا به این معنی است که باورهای خودم را ابراز کردم. باور به تبادل، به تعامل، به ارتباط به نبود مرزها. در یک سطح شخصی‌تر اما من از خیلی چیزها در اینجا خوشم آمد. از مردم، از تهران، از غذاها و از خود فستیوال، دوست دارم که در آینده باز هم به ایران بیایم. به کسانی که دوست دارند در این راه قدم بگذارند چه توصیه‌هایی دارید؟ فقط انجامش دهند همین. هر چه که بزرگ‌تر می‌شوید بیشتر از قبل بابت کارهایی که نکردید افسوس می‌خورید. پس خیلی مهم است که اگر ایده‌ای به سرتان زده درباره‌اش کاری انجام دهید. در عین حال نباید خودتان رو با دیگران خیلی مقایسه کنید.