مرجان یگانه پرست- روزنامه بهارکدام فیلم‌هایی که دیده‌اید و دوست داشته‌اید یا حتی دوست نداشته اید، موسیقی‌شان در خاطرتان مانده و‌ ذهن تان را با خود برده است؟ اگر آنها که دوست دارید را بشمارید، خواهید دید که مجموعه‌ای گسترده از فیلم‌ها در ذهن تان نقش بسته‌اند و ماندگار شده‌اند. به یاد آورید موسیقی بی نظیر فیلم «پاپیون» یا «برباد رفته» را . همچنین موسیقی اثرگذار «فهرست شیندلر»‌، «آبی» یا «زندگی دوگانه ورونیکا». این مثال‌ها بسیارند. از میان فیلم‌های ایرانی آیا می‌توانید موسیقی فیلم «خیلی دور، خیلی نزدیک»‌، «یه حبه قند» یا «روز  واقعه» را به یاد آورید که از شنیدن‌شان حظ نبرده باشید؟ بعضی آثار گاه به حدی از اقبال و علاقه‌مندی می‌رسند که از خود فیلم فراتر می‌روند و به صورت افراطی مورد استفاده عمومی قرار می‌گرفتند مثل اقبال افراطی مردم به موسیقی سریال «امام علی (ع)»، «از کرخه تا راین» یا «اخراجی‌ها». نمونه غیر وطنی‌اش فیلم «تایتانیک». موسیقی فیلم، دنیای خاص خود را دارد و می‌تواند گاه با شور و هیجان‌آفرینی و گاه با رمز و رازهای نهفته در جان و روح، مخاطب را به دنیای خود ببرد و او را به شیدایی و اوج احساسات شادی یا غم و‌ترس برساند. این تجربه را همه داشته‌ایم. بارها و بارها شده است که تماشاگر فیلمی بوده‌ایم و بیش از سیمای بازیگرانش یا روایت ویژه داستانش، فضای موسیقیایی آن ما را درگیر خود کرده‌اند. موسیقی فیلم، همان المان اثرگذاری است که قوه خیال ما را در کنار تصاویر فیلم به اوج می‌برد و ما را همپای کاراکترها درگیر ماجراها و دل‌نگرانی‌های آنها می‌کند و البته گاه فراتر از موضوع و روایت داستان، موسیقی بر جان و روح ما می‌نشیند و دلمان را می‌برد. استفاده از موسیقی در فیلم قدمتی دیرینه دارد، به‌اندازه اختراع برادران لومیرو خود سینماتوگراف. همان وقتی که آن‌ها برای نمایش اولین فیلم عمومی خود در پاریس از یک نوازنده پیانو دعوت کردند که در پس زمینه بنوازد. امروز این هنر، جلوه‌ای دیگر از موسیقی به خود گرفته و نوع اجرا، انتخاب سازها و ساختش بسیار متفاوت از موسیقی صحنه‌ای است. این جلوه موسیقایی دعوتی است به عمق ذهن و افکار سازنده دو اثر. هم آهنگساز و هم کارگردان فیلم. برای درک این هنر، این دو معمار باید به تعادلی یکدست و هماهنگ برسند تا بتوانند طعم تم اصلی فیلم را به جان تماشاگر و شنونده بچشانند که البته فرآیندی آسان و سهل‌الوصول نیست. روندی است نیازمند ارتباط، شناخت و هماهنگی متقابل. آن موسیقی‌هایی که شما را با خود همراه می‌کنند و به دنیای ذهنی خود می‌برند، همگی برآمده از تلاشی مضاعف و مبتنی بر شناخت و ارتباطی متعادل هستند. اگر موسیقی فیلم‌ها، دنیای ذهنی شما را ساخته‌اند و دلتان را شاد کرده‌اند یا غم شیرینی را به شما چشانده‌اند، در آن حد که‌ فایل صوتی موسیقی آن فیلم را روی گوشی و سیستم خود همراه داشته‌اید و به گاه خلوت‌تان آن را به جان سپرده‌اید، شاید کنسرت آن آهنگ‌ها و موسیقی‌ها شما را اقناع کنند. این رویداد به تازگی در فرهنگ ما در حال رواج است و هستند کسانی که اجرایی از موسیقی فیلم‌های‌شان برگزار می‌کنند. رویدادی برای احساس و تصویری خلق‌الساعه که بی‌نهایت شخصی، درگیرکننده و ذهنی است. برگزاری کنسرت موسیقی فیلم ها، روندی جدید در معرفی آثار و فعالیت‌های هنری هنرمندان هستند و شاید تصوری ناشناخته و نامشخص نسبت به آن داشته باشیم اما قطعا اتفاقی نوین و جذاب هستند و بیش از هر چیز متکی به ذهن و خاطره‌های شخصی مخاطبین و شنونده‌ها. شنونده‌هایی که با خاطرات و آمال و ذهن‌هایشان پای این اجرا می‌نشینند و علاوه بر توان اجرایی گروه سازنده و کیفیت پخش سالن‌ها، از آن حظی خواهند برد به‌اندازه همان خاطره‌ها، تصویرسازی‌های ذهنی و اوج و فرود‌های شخصی شان. رویدادی که ذهن را پر و بال می‌دهد.