یارانه به کم‏درآمدها اسکات سانتنز در مقاله‏ای با عنوان «چون شما یک شهروند هستید» می‏نویسد: «یک لحظه تصور کنید که از این به‌بعد اول هر ماه، حدود هزار دلار به حساب بانکی شما ریخته شود.»یارانه دادن به دهک‏های پایین جامعه ایده تازه‏ای نیست (تجربیاتی در کشورهای آمریکا، کانادا، نامیبیا، هند و برزیل در این زمینه صورت گرفته و کشورهای فنلاند و هلند هم برنامه‏هایی برای آن دارند)، اما توزیع آن به شکل سیستم تامین اجتماعی که می‏تواند دهک‏های پایین جامعه را از خط فقر بیرون بکشد، احیایی مجدد را تجربه می‏کند. بازتوزیع ثروت ما یا باید درصد بیشتری از ثروت دنیا را تقسیم کنیم یا با عواقب جریان پوپولیسم روبه‏رو شویم. این یکی از پیام‏های برجسته اجلاس داووس 2017 بود. وینی بیانیما از سازمان آکسفام در این اجلاس گفت: «وقت آن رسیده که این اقتصاد نابرابر را متوازن کنیم» و دیگر مقامات برجسته هم با گفته او موافق بودند. همچنین اینا گولدین از دانشگاه آکسفورد گفته بود:‏ «افراد و جوامع باید هوشیار باشند و در رنسانس جدید به‌عنوان برنده ظاهر شوند. آنها باید با سیستم توزیع ثروت بزرگ‌تر، شبکه‏های امنیت اجتماعی برای افراد کم‏درآمد ایجاد کنند.» جک ما، موسس شرکت علی‏بابا و یکی از موفق‏ترین تاجران چینی از کشورهای مختلف خواست از اشتباهات آمریکایی‏ها مانند تلف کردن ثروت در جنگ‏های خارجی به جای سرمایه‏گذاری در زیرساخت‏ها و آموزش اجتناب کنند. او گفته بود: «باید پول را برای مردم خودتان خرج کنید.» البته بازتوزیع ثروت به معنی دریافت مالیات بیشتر از افراد پردرآمدتر هم هست. جو بایدن، معاون سابق ریاست جمهوری آمریکا در داووس در این زمینه گفته بود: «ما باید اقدامات عاقلانه‏ای مثل اجرای یک نظام مالیاتی عادلانه و مترقی را که در آن هر کس سهم متناسبی داشته باشد، پیاده‏سازی کنیم.» 25 ساعت کار در هفته بیشتر ما دوست داریم کمتر کار کنیم، اما آیا کمتر کار کردن می‏تواند برای اقتصاد جهانی خوب باشد؟ راجر برگمن به این سوال پاسخ مثبت می‏دهد. او در کتاب خود با عنوان «آرمانشهری برای واقع‏بینان» عنوان می‏کند که اقتصادهای بزرگ دنیا از همیشه ثروتمندتر شده‏اند، با این حال فشار کاری زیاد در حال کشتن ما است. ما در حال گذر از اولین دهه‏های قرن 21 هستیم، اما بزرگ‌ترین چالش‏هایمان به جای فراغت، استرس و عدم قطعیت است. اگر ساعات کمتری کار می‏کردیم و مشاغل بیهوده را حذف می‏کردیم، اشتباه‏های کمتری مرتکب می‏شدیم و وقت داشتیم کارهایی انجام دهیم که از آنها لذت ببریم. به علاوه، کشورهایی که تعداد روزهای کاری آنها در هفته کمتر است، همیشه در رتبه‏بندی برابری جنسیتی جایگاه‏های بالاتری دارند، درحالی‌که کشورهایی که بیشترین نابرابری ثروت در آنها وجود دارد، دقیقا همان‏هایی هستند که ساعات کاری‏شان بیشتر است. برگمن تنها کارشناسی نیست که خواهان کاهش تعداد روزهای کاری در هفته است. جیمز واپل، از موسسه تحقیقات جمعیت‏شناسی مکس پلانک معتقد است باید تنها 25 ساعت در هفته کار کرد. او می‏گوید: «در قرن بیستم بازتوزیع ثروت را داشتیم. من معتقدم در این قرن مهم‏ترین اقدام ما برای بازتوزیع ثروت در کم کردن ساعات کاری خواهد بود.» باز کردن مرزها ترس از مهاجرت‏های گسترده نقشی کلیدی در رای دادن به برگزیت و همچنین انتخابات آمریکا داشت، اما به گفته برگمن، بستن مرزها یکی از بزرگ‌ترین موانع ایجاد برابری در دنیا است. او در مصاحبه با بیزینس اینسایدر گفته: «به عنوان مثال یک نفر را تصور کنید که در نیجریه زندگی می‏کند و همان مجموعه مهارت‏ها و تحصیلاتی را دارد که یک نفر ساکن در بریتانیا یا آمریکا از آن برخوردار است، اما درآمدش هشت بار کمتر از آنها است.»‏ مطالعه‏ای در بانک جهانی تخمین زده که اگر کشورهای توسعه‌یافته تنها 3 درصد مهاجر بیشتری بپذیرند، جمعیت فقیر دنیا بیش از 300 میلیارد دلار درآمد خواهد داشت. همچنین بدنه تحقیقاتی گسترده‏ای نشان می‏دهد مدیریت صحیح مهاجرت در سطح جهان و تنوع قومیتی می‏تواند اقتصاد یک کشور را در بلندمدت تا حد زیادی تقویت کند. برگمن می‏نویسد: «در دنیایی که نا‏برابری در آن دیوانه‏وار است، مهاجرت می‏تواند قدرتمندترین ابزار مبارزه با فقر باشد.» منبع: World Economic Forum