به گزارش روز شنبه ایرنا، مراسم سپاس از مردم ایران برای پذیرش 121هزارلهستانی در سالهای 1942 تا 1945 در پارک کراسینسکی شهر ورشو و به ریاست ولادیسلاو چاپسکی، رئیس «سازمان مردمان نجات یافته توسط ملت ایران» برگزار شد.در این مراسم 10-12 نفر از بازماندگان، چند مقام لهستانی وتعدادی از ایرانیان مقیم حضور داشتند. مارش نظامی نواخته شد.سربازان با نظم خاص و مثال زدنی تاج های گل را یکی پس از دیگری به این بنا تقدیم کردند . ولی آنچه بسیار جالب و البته تاثیرگذار بود نطق چاپسکی، رئیس سازمان مردمان نجات یافته توسط ملت ایران بود که خطاب به حضار خوانده شد. متنی که مخاطب اصلی آن مردم ایران بود . نطقی که غرورآمیز برای ملتی بزرگوار و سربلند که در سختی هم چیزی از سخاوتشان کم نمی شود و این است نشان اصالت . اصالتی که ریشه در شرافت و تاریخی هزاران ساله دارد. دراین نطق آمده است:'نوشتم تابخوانیم و بدانیم که می شود کاری کرد که سالهای سال در ذهن انسانها ماندگار شد. بدانیم که ما هم می توانیم کاری کنیم که فرزندان ما از اثرات رفتارمان سالهای دراز سربلند و سرافراز باشند. نوشتم تا هم رحمتی بر نسلهای خوب گذشته فرستاده باشم و هم به خود و هم نسلان خودم یادآور شوم که برای خوب و ماندگار شدن تنها انسانیت و مهربانی لازم است و نه هیچ چیز دیگر. وی ادامه داد: فردا هفتاد و هشتمین سالروز تبعید اجباری یک میلیون لهستانی است که در شرایطی غیر انسانی مجبور به ترک خانه و کاشانه ی خود شدند. روزی که حدود 21 هزار اسیر جنگی، ژنرالها، افسران، افسران پلیس و نخبگانی که با شلیک تیر به پشت سرشان به زندگی شان خاتمه داده شد. و نزدیک به 50 سال بعد از جنگ، جهان راجع به آن هیچ نگفت. ولی روزی هم بود که ما، اسرای در تبعید، برای اولین بار آزادی یافتیم. آزادی که تنها در یک کشور بود. جایی که ما توانستیم طعم آزادی را بچشیم و آنجا 'ایران' بود.درماههای مارس و آگوست سال 1942 حدود 121 هزار اسیر و تبعید شده لهستانی که در نتیجه قرارداد تقسیم لهستان بین شوروی و آلمان نازی، در راستای پاکسازی قومی بخشهای انضمامی به دولت بلشویکی به سرزمینهای شرقی شوروی فرستاده شده بودند، از این کشور اخراج و مجبور شدند وارد ایران شوند. نوروز سال 1321 که مردم ایران خود در سختی و مشقت ناشی از جنگ جهانی گرفتار بودند، بندر پهلوی (انزلی) شاهد ورود اولین دسته از زنان و کودکان لهستانی بود. پناهندگانی که جویای زندگی و امید از مردمانی بودند که به تعبیر همان آوارگان، نان و قلب مهربان خود را با سخاوت تقسیم کردند. این میهمانی سه سال طول کشید. برخی بازگشتند. برخی ماندند و ایرانی شدند. برخی هم در خاک ایران جاودانه شدند. شهرهای انزلی، رشت، مشهد، تهران، اصفهان و اهواز میزبانان خوشنام این میهمانان بودند. اروپام**3991**1590 انتهای پیام /*