با معلــــــم کارگر را نسبـــتی است هم توالی روزشـــــان را حکمتی است حکمتش در دین خود کن جستــــجو تا بدانیشان که شـــــأن و شوکتی است کارگر از شــــــــــأن حق پروردگار کی، کجا شغلی چنیــــن با حُرمتی است حضرت حق اولیـــــــــــن آموزگار کار تعلیــــــم کار بس پر صولتی است لیک بنگر در زمان ما چســــــــــان کارگرهامان دچــــــــــار نقمتی است هم معـــــــلم گشته محــــروم زمانبسکه او همــــراه حُجب و عفّتی است بودجة سرمایه­ای عمــــــــرانی است آدمی را پروریدن محنــــــــــتی است این چنین فــــکر و نظر مطلوب نیستاز نشان فقر و از دون­همتـــــــی است گر بدانی علتش در این زمـــــــــــان نیست تردیدی که آن از غفلتــی است! خـرج آموزش مدان خرج گــــــزاف ساختن انسان بهینه مُکــــــــنتی است مجلسی! اصلاح کن تخصیــــــص را بودجه بندی را نه این سان نسبـتی است دولـــــتی بگزین مدیــــــــران قوی انتخابی این چنین بِـــه صفـــوتی است کــــارگر گر با معلــــــــــم یار شد بهر کشور توأمانش دولـــــــتی است! گر که این دو شــــــاد باشند در عمل قدر دانیدش که نیــــــکو نعمتی است این یکی با بـــــازوان پُرهنــــــــــروان دگر آموزشِ خوش­صحبـــتی است این یکی همـــوار سازد اقتصـــــــــاد وان دگر مسئول نیکوسیــــــرتی است گر که این دو خوار گردند بی درنــــگ منتظــــر کشور برای ذلّــــــتی است کــــارگر باید که باشد با ســـــــواد گر معلم باهنــــــر شد، بهجــتی است چون عمــل با علــم گردد همنشـین این نشان جـــــــاودانِ ملــــتی است لیک استمـــــرارِ بر آن سخت هست صبـــر با برنامه نیکو غایــــــتی است آرمــــانخواهی نباشد با شتـــــــاب کار نیـــــــکو کار بس پرزحمتی است می نباید کـــــارگر افســـــرده حال هم ­معلـــــم چند شغله نکبتـــی است گر تو می­خواهی ثبـــــــات جـــامعه حرمت این دو هویت، فرصـــــتی است گر که خواهی تو مقـــــاوم اقتصــــاد می طلب زین دو که الحق خدمتی است در جهـــــــانِ پر رقابت این زمــــان بس تعلل، فوز در پر سرعـــــتی است شد موفق آنکه این دو پـــــاس داشت آنکه او بندِ جلال و حشمــــــتی است ای «رضــــا» قدر معلم، کـــــــارگر آن کسی داند که فکر عــــــــزتی است