به گزارش گروه دیگر رسانه‌های خبرگزاری فارس روزنامه «جوان» در صفحه ورزشی امروز خود نوشت: بزرگ‌ترین امتیاز فوتبال ایران طی سال‌های اخیر به بزرگ‌ترین شرمندگی این ورزش بزرگ تبدیل شده است. هوادارانی که ایران با افتخار از پرتعداد بودنشان به خود می‌بالید و حضور پرشورشان را به رخ آسیا می‌کشید، سال‌هاست که به معضلی بزرگ تبدیل شده‌اند، معضلی که فرهنگ، آبرو و احترام را زیر سؤال می‌برد و جز شرمندگی از خود چیزی به جای نمی‌گذارد. اعتراض سکوها و کل‌کل کردن با حریف و تماشاگرانش مدت‌های زیادی است که جای خود را به کلماتی رکیک و زننده داده که در بیشتر مواقع کارگردانان تلویزیونی را بر آن داشته تا برای حفظ حرمت، صدای تماشاگران را قطع کنند که اگر این کار را نکنند، والدین و بزرگ‌ترهای خانه مجبور می‌شوند، صدای تلویزیون‌هایشان را ببندند. اما برخوردها با این معضل، هرگز کارگر و بازدارنده نبوده و نتوانسته از شدت و حدت آن بکاهد. شاید چون اصولی نبوده و به صورت سلیقه‌ای و مقطعی اعمال شده و به جای آنکه عبرتی برای دیگران باشد، بهانه‌ای شده برای اعتراض و به میان کشیدن نمونه‌های مشابه که با بی‌تفاوتی از سر گذرانده شده تا بساط فحاشی در ورزشگاه‌ها هرگز جمع نشود!بدون شک هیچ بازیکن، مربی، مدیر و حتی هواداری موافق فحاشی در ورزشگاه‌ها نیست. حتی آنهایی که گاه در جو موجود حل و با این آوای تأسف‌بار همراه می‌شوند نیز می‌توانند از منتقدان این شرایط و جو موجود باشند که در موج این جریان، شکل نامتعارفی به سکوها می‌دهند تا چهره فوتبال و این ورزش مهیج را که طرفداران بی‌شماری دارد، خدشه‌دار کنند، اما به همان اندازه که حل شده‌ها در جو موجود سکوها مقصرند، مسئولانی که گاهی برای قلع و قمع خاطیان دست به قلم می‌شوند نیز مقصرند، چراکه متر و معیارشان برای برخورد با این رفتار نامتعارف هیچ‌گونه تعریفی ندارد و بیشتر تصمیماتی آنی و گاه نیز تحت تأثیر جو موجود است؛ بیانیه‌ها و مصاحبه‌های مدیران، مربیان یا واکنش‌های هواداران تیمی است که خود را مهجور و مظلوم می‌داند.تصمیماتی که نه تنها نمی‌تواند راه‌حلی برای این بحران باشد که زمینه‌ساز اعتراض‌های بعدی نیز می‌شود، وقتی که نه توجیه قانونی دارد و نه رنگ و بوی عدالت. برخورد، جریمه و حتی محروم کردن خاطیان بدون شک می‌تواند اهرمی باشد برای کم کردن بار این رفتار نامتعارف، اما به شرط آنکه این برخوردها همیشگی باشد و در پی هر بی‌حرمتی صورت گیرد، نه آنکه بعد از گذشت هفته‌ها از رقابت‌های لیگ، تنها روی نام یک تیم خاص زوم شود، آن‌هم در شرایطی که این رفتارهای ناپسند از سوی تمامی حاضران در ورزشگاه سر می‌زند و یافتن مقصر اصلی مانند یافتن سوزنی در انبار کاه است! اما وقتی جریمه‌ها و محرومیت تماشاگران از حضور در دیدارهای تیم‌شان از سر تفنن باشد و اهرم فشارش بیانیه‌های تند و تیز برخی مدیران، چطور می‌توان به برچیده شدن این بی‌فرهنگی روی سکوهای ورزشگاه و عدم تکرار آن دل خوش کرد. محرومیت‌های مقطعی که همواره گریبان یکی، دو تیم خاص را می‌گیرد و دیگران را مبرا می‌کند، شاید بزرگ‌ترین دلیل اصرار به این رفتارهای نامتعارف در ورزشگاه‌ها باشد، چراکه عده‌ای می‌دانند از حاشیه امنیت برخوردار هستند و در پی انتشار یک بیانیه شدید‌الحن، می‌توانند جو را چنان متشنج و به سود خود تغییر دهند که یافتن مقصر اصلی و علت این معلول تأسف‌بار هرگز به پای میز محاکمه کشیده نشود تا عبرتی شود برای سایران. کسانی که گاه زیر سبیلی رد می‌شوند و گاه فحاشی‌هایشان به حساب متر و معیار آقایان به اندازه‌ای نیست که نیازی به توبیخ و تنبیه داشته باشد. متر و معیاری که به نظر می‌رسد اندازه‌گیری‌هایشان برای جریمه کردن دست برخی را برای فحاشی باز و دست برخی دیگر را می‌بندد و این نوع نگاه هرگز اجازه نمی‌دهد آرامش به سکوهای بازگردد و بساط الفاظ رکیک از آن برچیده شود! دنیا حیدری انتهای پیام/ز http://fna.ir/a385js