پایگاه 598: خداوند در آیه ۲۷۵ سوره بقره به موضوع ربا و ربا‌خواری اشاره کرده و فرد ربا‌خوار را در روز قیامت مانند افراد دیوانه و مست توصیف می‌کند که عذابش آتش است و در آن جاودان خواهد بود. متن آیه الَّذِینَ یَأْکُلُونَ الرِّبَو اْ لَا یَقُومُونَ إِلَّا کَمَا یَقُومُ الَّذِى یَتَخَبَّطُهُ الْشَّیْطَنُ مِنَ الْمَسِّ ذَ لِکَ بِأَنَّهُمْ قَالُواْ إِنَّمَا الْبَیْعُ مِثْلُ الْرِّبَو اْ وَ أَحَلَّ اللَّهُ الْبَیْعَ وَحَرَّمَ الْرِّبَو اْ فَمَنْ جَآءَهُ مَوْعِظَةٌ مِّنْ رَّبِّهِ فَانْتَهَى‏ فَلَهُ مَا سَلَفَ وَأَمْرُهُ إِلَى اللَّهِ وَمَنْ عَادَ فَأُوْلَئِکَ أَصْحَبُ الْنَّارِ هُمْ فِیهَا خَلِدُونَ‏ ترجمه کسانى که ربا مى‏‌خورند، (در قیامت از قبرها) بر نمى‏‌خیزند مگر همانند برخاستن کسى که بر اثر تماس شیطان، آشفته و دیوانه شده است. (نمى‏‌تواند تعادل خود را حفظ کند، گاهى زمین مى‏‌خورد و گاهى بر مى‏‌خیزد.) این (آسیب) بدان سبب است که گفتند: داد و ستد نیز مانند ربا است. در حالى که خداوند خرید و فروش را حلال و ربا را حرام کرده است. پس هرکس که موعظه‏‌اى از پروردگارش به او رسید و (از رباخوارى) خوددارى کرد، آنچه در گذشته (از طریق ربا بدست آورده) مال اوست، و کار او به خدا واگذار مى‏‌شود. امّا کسانى که (دوباره به رباخوارى) بازگردند، آنان اهل آتش خواهند بود و در آن جاودانه مى‏‌مانند.   «ربا»، در لغت به معناى زیادى و افزایش است و در شریعت اسلام به معناى زیاده گرفتن در وام یا بیع است. مورد ربا یا پول است یا جنس. گاهى پول را قرض مى‏‌دهد و بیش از آنچه داده باز پس مى‏‌گیرد، که این رباى در وام است و گاهى جنسى را مى‏‌دهد و مقدار بیشترى از همان جنس را تحویل مى‏‌گیرد که این نیز در مواردى ربا مى‏‌شود. رباخوار، به کسى تشبیه شده که شیطان او را خبط کرده است. «خَبط» به معناى افتادن و برخاستن و عدم تعادل به هنگام حرکت است. رباخوار در قیامت همچون دیوانگان محشور مى‏‌شود، چرا که در دنیا روش او باعث بهم خوردن تعادل جامعه گردیده است. ثروت پرستى، چشم عقلش را کور کرده و با عمل خود چنان اختلافات طبقاتى و کینه را بر مى‏‌انگیزد که فقر و کینه سبب انفجار شده و اصل مالکیّت را نیز متزلزل مى‏‌کند. براى این افراد، گویا ربا اصل و خرید و فروش فرع است، فلذا مى‏‌گویند: بیع و معامله هم مثل رباست و تفاوتى ندارند. انتقاد از رباخوارى، ربا گرفتن و ربا دادن، از ابتداى اسلام مطرح بوده است. خدا در سوره روم که در مکّه نازل شده است، مى‏‌فرماید: «و ما اوتیتم من ربا لیربوا فى اموال النّاس فلایربوا عند اللّه» یعنى آنچه به قصد ربا مى‏‌دهید تا براى شما در اموال مردم بی‌افزاید، بدانید که نزد خداوند افزون نمى‏‌شود. سپس در سوره‏ آل‏‌عمران با فرمان «لاتأکلوا الرّبا» از آن نهى گردیده و بیشترین انتقاد از رباخوارى در همین آیات آمده است. ضمناً آیه «وأخذهم الرّبا وقد نُهوا عنه»(نساء ۱۶۱) ، یادآور مى‏‌شود که در مذهب یهود نیز «ربا» حرام بوده، همچنان که این حرمت در تورات ذکر شده است. آیات مربوط به ربا، بدنبال آیات انفاق آمد، تا دو جهت خیر و شر را که توسط مال و ثروت پدید مى‏‌آید مطرح کند. انفاق یعنى دادن بلاعوض و ربا یعنى گرفتن بلاعوض. هر آثار خوبى که انفاق دارد، مقابلش آثار سوئى است که ربا در جامعه پدید مى‏‌آورد. به همین جهت قرآن مى‌‏فرماید: «یمحق اللّه الرّبا و یُربِى الصّدقات» خداوند ثروت بدست آمده از ربا را نابود، ولى صدقات را افزایش مى‏‌دهد. تهدیدهایى که در قرآن براى اخذ ربا و پذیرش حاکمیّت طاغوت آمده براى قتل، ظلم، شرب خمر، قمار و زنا نیامده است.(تفسیر المیزان) حرمت ربا نزد تمام فرق اسلامى قطعى و از گناهان کبیره است. وقتى به امام صادق علیه‌السلام خبر دادند که فلانى رباخوار است، فرمود: اگر قدرت مى‏‌داشتم گردنش را مى‏‌زدم.(وسائل، ج‏12، ص‏429) همچنان که حضرت على علیه السلام وقتى با رباخوارى مواجه شد، از او خواست توبه کند، وقتى توبه کرد او را رها نمود و به دنبال آن فرمود: رباخوار را باید از عمل خود توبه دهند، همچنان که از شرک توبه مى‏‌دهند. از امام باقر علیه السلام نقل شده است که فرمود: خبیث‏‌ترین درآمدها، رباخوارى است. (اصول کافى، ج‏5، ص‏147) رسول خدا صلى الله علیه وآله فرموده‏‌اند: هرگاه خداوند اراده‏ هلاک قریه‏‌اى را داشته باشد، رباخوارى در آن قریه ظاهر مى‏‌شود. (کنز العمّال، ج‏4، ص‏104) و خداوند، فرد رباخوار، وکیل، شاهد و کاتب ربا را لعنت نموده است. (وسائل، ج‏12، ص‏430) در حدیث مى‏‌خوانیم: رباخواران، در قیامت همچون دیوانگان محشور مى‏شوند. (تفسیر درالمنثور، ج‏2، ص‏102) امام صادق علیه السلام علّت تکرار آیات ربا را آماده‌سازى ثروتمندان براى کار خیر و صدقات مى‏‌داند و مى‌‏فرماید: چون از یکسو «ربا» حرام است و از طرف دیگر کنز و انباشتن ثروت به صورت راکد نیز حرام است، پس چاره‏‌اى براى ثروتمندان جز انفاق و یا کارهاى تولیدى مفید باقى نمى‏‌ماند. ( وسائل، ج‏12، ص‏423) همچنان که درباره‏ علّت تحریم ربا گفته‌‏اند: رباخوارى مانع جریان پول در مسیر تولید و کارهاى عام المنفعه است و به جاى تلاش و فکر و بازو، فقط از سود پول بهره‏گیرى مى‏شود، لذا ربا تحریم شده است. از امام صادق علیه السلام روایت شده است که فرمودند: «لو کان الرّبا حلالا لترک الناس التجارات» اگر ربا حلال بود، مردم کسب و کار را رها مى‏‌کردند. (وسائل، ج‏12، ص‏424 و بحار، ج‏103، ص‏119) از امام رضا علیه‌السلام نیز روایت شده است که فرمودند: اگر ربا شیوع پیدا کند راه قرض دادن بسته مى‏‌شود. (الحیاة، ج‏4، ص‏334) ضمناً چون احتمال در دام ربا افتادن در امور اقتصادى زیاد است، در حدیث از امام علی(ع) مى‏‌خوانیم: «من اتّجر بغیر فقه فقد ارتطم فى‏الربا» هرکس بدون دانش و آگاهى از مسائل تجارى وارد تجارت شود، گرفتار ربا مى‏‌شود. (نهج‌‏البلاغه، قصار 447) آثار ربا گرفتن پول اضافى، بدون انجام کارى مفید و یا مشارکت در تولید، نوعى ظلم و اجحاف است که موجب پیدایش دشمنى و قساوت مى‌‏شود. ربا دهنده به جهت بدهى‏‌هاى تصاعدى، گاهى ورشکست و مجبور به قبول انواع ذلّت‏ها و اسارت‏ها مى‌‏شود. (تفسیر مراغى، ذیل آیه) ربا، تعادل جامعه را بهم زده و موجب تقسیم جامعه به دو قطب مستکبر و مستضعف مى‏‌شود.(تفسیر المیزان) با توجّه به این آثار تخریبى، نه تنها در شریعت اسلام، بلکه در تمام ادیان آسمانى ربا تحریم شده است. امّا برخى به بهانه‏‌هایى مى‏‌خواهند ربا را توجیه کنند و به دنبال راه فرار هستند. کلاه شرعى ساختن، همانند حیله یهود براى گرفتن ماهى در روز شنبه که در آیات قبل ماجراى آن بیان شد، نوعى بازى بیش نیست و قرآن از این گونه بازى‏‌ها انتقاد کرده است. ربا، آثار تخریبى خود را دارد هرچند که جوامع انسانى آن را در سیستم اقتصادى خود پذیرفته باشند. علّت پیشرفت جوامع غربى، توجّه به علم و صنعت است، نه اینکه رباخوارى موجب ترقّى آنها شده باشد. پیام‌ها رباخواران، از تعادل روحى و روانى برخوردار نیستند و جامعه را نیز از تعادل اقتصادى خارج مى‏‌سازند. «کما یقوم الذى یتخبّطه الشیطان» تشبیه بیع حلال به رباى حرام، نشانه‏ عدم تعادل فکرى آنان است. «یتخبّطه الشیطان... بانّهم قالوا انّما البیع مثل الربا» شیطان، قدرت تصرف بر درون انسان را دارد. «یتخبّطه الشیطان من المَس» توجیه گناه، راه را براى انجام گناه باز مى‏کند. «انّماالبیع مثل الربا» تا قبل از ابلاغ تکیف، مسئولیّتى نیست. «فمن جائه موعظة من ربّه» احکام الهى، در جهت پند وتربیت مردم است. «جائه موعظة من ربّه» قانون امروز، شامل گذشته افراد نمى‏شود. «فله ما سَلف» از گناه ناآگاهان اغماض مى‏‌شود، ولى از آگاهانِ مغرض و مُصرّ هرگز. «ومَن عاد فاولئک اصحاب النّار»