آقای‌قالیباف! به ظلم در حق ۹ میلیون نفر راضی باشید طیب الله. والله ساکنان نگون بخت پادگان اشرف و لیبرتی هم برای ضایع کردن نظام حاکم در ایران تا به حال چنین تصویری از کشورشان ارائه نکرده اند. بتازید و بتازانید که دور دور شماست. آقای قالیباف! گیرم که شما درست می فرمایید و همه آن ۹۶ درصد باید برای خلاصی از وضع موجود به شما رای بدهند اما اجازه هست از شما بپرسیم تا امروز نحوه برخورد حضرتعالی با این ۹۶ درصدی ها چگونه بوده؟ تا جایی که حافظه یاری می کند شما با استخدام بخشی از این ۹۶ درصدی ها به عنوان پیمانکار آن ها را به جان بخشی دیگر از ۹۶ درصدی ها انداختید تا با اسم مبارزه با سدمعبر دمار از روزگار دستفروش ها دربیاورند. بارها و بارها برخورد غیرانسانی پیمانکاران شما را با این قشر شریف و زحمتکش دیده ایم. در اخبار هم خواندیم که یک بار ماموران شما چگونه یکی از این ۹۶ درصدی ها را جلوی چشم پسر ۱۴ ساله اش به قتل رساندند. آقای قالیباف دقت بفرمایید: نیروهای وابسته به شما مردی را جلوی فرزند نوجوانش آن قدر کتک زدند تا مرد. متوجه هستید چه می گویم؟اگر همه چیز برقرار و سامان خودش می بود شما امروز باید در دادگاه بابت چنین جنایتی محاکمه می شدید. شاید بگویید این یک اتفاق است و ممکن است در همه جای جهان چنین مواردی رخ دهد. مجبورم خاطره ای دیگر را به یادتان بیاورم. به خاطر دارید یک بار با هلی کوپتر برای تماشای مسابقه فوتبال به استادیوم آزادی تشریف بردید؟ نمی خواهم بگویم خدای ناکرده شما جزو چهاردرصدی ها بوده اید و حقتان بوده از چنین امکاناتی استفاده کنید. زبانم لال. به هرحال اقتضای خادم بودن مردم استفاده از همین امکانات است و کاریش هم نمی توان کرد منتهی به دلیل استفاده شما از چنین امکاناتی هفت نفر از همان ۹۶ درصدی ها زیر دست و پا له شدند و داغی شدند جاودانی روی دل خانواده هایشان. می فهمید جناب دکتر! له شدند. زیر دست و پا له شدند. شاید بگویید این حرف های ژورنالیستی است و خیلی بار علمی ندارد. ایرادی ندارد. گزارش سانحه ساختمان پلاسکو را چه می گویید؟ آن گزارش هم که توسط دانشگاهیان و کارشناسان تهیه شده ژورنالیستی است؟ شما با کدام پشتوانه و صلاحیت مدیریت بحران را برعهده گرفتید؟ تا به حال از کدام بحران سربلند بیرون آمده اید؟ از بحران ترافیک؟ از بحران املاک نجومی؟ از بحرانی که دو قطره باران در سرتا سر تهران به وجود می آورد؟ در واقعه پلاسکو چند نفر از ۹۶ درصدی ها ذیل مدیریت بحران شما سوختند و حتی اجسادشان قابل شناسایی نبود. سوختند جناب کاپیتان. می فهمید؟ جزغاله شدند. البته دیوار حاشا که بلند است بفرمایید آن گزارش سیاسی بود و توسط مخالفان من تهیه شده بود. پس مجبورم خاطره ای از خودم را به عنوان یک نود و شیش درصدی تعریف کنم. دوست عزیزی که در همایش زنان و زندگی شهری فعالیت داشت از من خواست تا کلیپی برای آن همایش تهیه کنم. گفتم با آقای قالیباف و مجموعه تحت نظرش میانه ای ندارم و این کار را خلاف عقایدم می دانم. توضیح داد که این یک کار علمی و دانشگاهی است و ربطی به قالیباف و عقاید سیاسی اش ندارد. علیرغم میل باطنی ام و به دلیل ارادتی که به آن دوست داشتم پذیرفتم. کار با دو هفته سختی و مشقت به پایان رسید اما عوامل حضرتعالی که در راس آن همسر جنابعالی قرار داشت به بهانه های کذایی از پرداخت پول سرباز زدند. می فهمید جناب قالیباف؟ عوامل شما و همسر شما حق الزحمه چند نود و شیش درصدی را با وجدانی آسوده بالا کشیدند. بدون شک تعداد کسانی که حقشان توسط شما و شهرداری تهران خورده شده در شمار نمی آید اما مجبور بودم از خودم مثال بزنم تا جایی برای انکار و توجیه باقی نماند. آقای قالیباف! تحت مدیریت شما آن هم فقط در شهر تهران ۹۶ درصدی ها کتک می خورند، کشته می شوند، می سوزند و حقشان پایمال می شود. در این شهر ده میلیونی نود و شش درصد می شود قریب به نه میلیون و ششصد هزار نفر. پیشنهاد من این است که به قول آقای روحانی بار گناهتان را بیش از این نکنید. یعنی فعلا به ستم و آزار و استثمار همین نه میلیون و ششصد هزار نفر قانع باشید وگرنه باید دست کم در حق هفتاد و شیش میلیون و هشتصد هزار نفر اجحاف کنید. تصمیم با خودتان است.