هیچ تغییری در ساختار پروتئین‌های فسیل 130 میلیون ساله این پرنده ایجاد نشده استبه گفته مری شوایتزر (Mary Schweitzer)، پروفسور دانشگاه کارولیانی شمالی، ابتدا محققین نسبت به وجود ساختار رنگدانه‌ای ملانوزوم در این فسیل مشکوک شده و برای اطمینان از عدم تشکیل چنین ساختارهایی توسط میکروب‌ها، آزمایش‌های مختلفی را روی آنها انجام دادند. وی در ادامه اشاره کرد:    اگر این اجزای کوچک به ملانوزوم‌ها مربوط باشند باید در ساختاری همچون مواد کراتینی جای بگیرند، در حالیکه پرها حاوی کراتین هستند. اگر ما نتوانیم کراتین‌ها را پیدا کنیم، پس این ساختارها، میکروب یا ترکیبی از ملانوزوم و میکروب خواهد بود که در نتیجه آن، نمی‌توان رنگ درست پرها را تشخیص داد. برای درک بهتر ساختارهای داخلی و خارجی این پرها، شوایتزر و همکارانش با استفاده از میکروسکوپ الکترونی عبوری (TEM) و روش نشان‌دار کردن به‌وسیله ایمونوگلد، ذرات طلا را به پادتن‌ها (آنتی‌بادی) چسباندند. در ادامه، پادتن‌های طلا با درگیر کردن برخی پروتئین‌های خاص (مثل کراتین)، امکان نمایش دقیق آن زیر میکروسکوپ الکترونی را فراهم کردند. سپس محققین به‌کمک سیستم عکس‌برداری پیشرفته، به‌دنبال رد پایی از گوگرد و مس در این پرها بودند. همانطور که انتظارش می‌رفت، گوگرد به شکلی گسترده در سطح آن پخش شده بود که می‌توانست یک ساختار کراتینی را نشان دهد. شوایتزر در این مورد می‌گوید: "خانواده پروتئین‌های کراتین شامل مقادیر زیادی از آمینو اسیدهای غنی و گوگرد می‌شوند”.اما در تضاد با صحبت‌های شوایتزر، گوگرد در ملانوزوم وجود دارد نه در کراتین. محققین نیز پس از تجزیه و تحلیل‌های فراوان از پیدا شدن گوگرد در فسیل‌های ملانوزوم خبر دادند. درواقع این بررسی می‌تواند موضوع وجود پروتئین‌های ملانوزوم مربوط به 130 میلیون سال پیش در فسیل پرنده Eoconfuciusornis را تایید کند. به‌علاوه محققین بر این باورند که چنین ساختاری، طی دوران تجزیه و تحلیل و فسیل شدن نیز آلوده نشده‌اند. نتیجه این تحقیقات نیز نشان می‌دهد کراتین‌ها و ملانوزوم‌ها برای تشکیل، از روش‌های ساختاری و شیمیایی استفاده می‌کنند.