به گزارش ایسنا به نقل از ناسا، یکی از جذاب‌ترین ستاره‌ها برای مطالعه ابرنواخترهای Ia هستند. ابرنواختر نوع Ia در آن دسته از منظومه‌های دوتایی (دو ستاره که به دور یکدیگر می‌چرخند) دیده‌ می‌شود که در آنها یکی از ستاره‌ها یک کوتوله سفید است و  ستاره دیگر ممکن است هر اندازه از یک ستاره غول‌پیکر گرفته تا کوتوله سفیدی حتی کوچکتر از اولی داشته باشد. کوتوله سفید در واقع بقایای یک  ستاره است که چرخه عمر طبیعی‌اش را کامل کرده‌است و همجوشی هسته‌ای آن پایان یافته‌است،  هرچند که کوتوله‌های سفید با تنوع کربن-اکسیژن معمول نیز چنانچه دمایشان به حد کافی بالا برود، همچنان قابلیت واکنش‌های همجوشی بیشتر را خواهند داشت. ابرنواختر یا سوپرنوا پُرجرم‌ترین ستاره‌های عالم هستند که  زندگی خود را با انفجاری عظیم به پایان می‌برند. ستاره مادهٔ خود را به سوی فضا پرتاب می‌کند و ممکن است درخشندگی آن چند روزی از کل یک کهکشان هم بیش‌تر باشد. هنوز هم می‌توان بقایای درخشان ستاره‌های منفجر  شده را، که صدها یا هزاران سال پیش از هم پاشیده‌اند، دید. ابرنواخترها نادراند؛ در کهکشان راه شیری به طور میانگین در هر قرن یک یا دو ابرنواختر رخ می‌دهد که برخی از آن‌ها نیز در پس غبار کهکشان پنهان می‌شوند. آخرین ابرنواختر قطعی که در راه‌شیری دیده‌ شد، ابرنواختر کپلر در سال  ۱۶۰۴  میلادی بود. اما اخترشناسان، به‌خصوص رصدگران‌ آماتور، تعداد بسیار بیشتری را در دیگر کهکشان‌ها یافته‌اند. مطالعه ابرنواخترهای Ia منجر به کشف انرژی تاریک و ماده تاریک شده است. در تصویری که تلسکوپ هابل گرفته است یک کهکشان همسایه کهکشان راه شیری به نام "ابر ماژلانی" بزرگ در فاصله 160 هزار سال نوری زمین نشان داده شده است. پیش‌بینی می‌شود که ابرنواختر این کهکشان منفجر شده باشد و بقایای آن در زیر سحابی غلیظ بوجود آمده از آن پنهان شده باشد. منجمان ناسا حدس می‌زنند بقایای این ابرنواختر در قسمت قرمز رنگ بالای عکس قرار داشته باشد.