به احترام آموزگاران کلاس زندگی؛ برپا- مریم جلوداران*

در توصیف شان و مقام معلم همین بس که آموزگاران بزرگی همچون شهید مرتضی مطهری داریم که هر لحظه در حال آموختن و آموزش دادن بود، معلمی که به معنای واقعی درس عشق و زندگی آموخت تا در همیشه روزگار چراغ علم و دانش به واسطه کسب معرفت و دانایی اش و انتشار آن روشن باقی بماند.آن زمان که چشم به دنیای دانایی می گشایی اولین کسی که محور قرار می گیرد همانا آموزگاری است که قصد دارد دلهره و اضطراب فضای علم و دانش را از تو بگیرد و همه عشق و محبتش را نثارت می کند تا پای در مسیر آموختن بگذاری.معلم همچون پدر و مادری دلسوز با تو همراه می شود، قدم به قدم، دست های کوچکت را در دستان پرمهرش می فشارد تا بدانی در این مسیر همیشه همراه توست، نگاه مهربانش را در نگاه سراسر مضطرب تو گره می زند تا در آرامش نگاهش غرق شوی، در کنارت می نشیند تا بدانی در راه کسب دانایی هرگز تنهایت نمی گذارد، با نگرانی هایت دلشوره بر روح و جانش می افتد و با شادی هایت و شوق آموختن الف - ب- پ ، خستگی تلاش طاقت فرسایش از بین می رود، در لابلای چین های در هم تنیده پیشانی اش رنج سال ها کوشش و انبوهی از انسانیت، فداکاری، ایثار و هر آنچه خوبی است را نمایان می کند.معلمی را به درستی شغل انبیا نام نهاده اند، چرا که او پیام دانستن، خواستن و توانستن را در گوش انسان ها زمزمه می کند تا به این باور برسند که با تلاش و کوشش و توکل به ذات لایزال الهی که همانا انسان را آفرید تا شناخته شود، راه آموختن در پیش گیرد و از لحظه لحظه عمر خود برای پرورش افکار خود و چه بسا انتقال هر آنچه از زیبایی های آفرینش درک کرده، استفاده بهینه کند.در کنار این شمع جمع آفرینش، کودکانی نیز که پا در رکاب کسب علم گذاشته اند و در ادامه زندگی همیشه خاطرات خوب زندگی خود را از دوران مدرسه و همراهی یک معلم فداکار و مهربان مرور می کنند، معنای دیگری به مساله استاد و شاگردی می دهند.به واقع کلمات و جملات نمی تواند قدردان زحمات معلمانی باشد که گاه در کوران سرما و دوری راه اما با عشق به اشاعه معرفت و دانش پای در جاده دانایی می گذارند تا بر قلب و اندیشه کودکانی که هنوز در ابتدای راه پر پیچ و خم زندگی هستند، نور دانایی بتابند و درس عشق بیاموزند.چیدن گل های دانایی و کنار هم قرار دادن همه این گل ها تا رسیدن به باغی پر از معرفت، معرفت به خوبی ها، پاکی ها و بخشش آن هم بخششی از جنس تفکر، همه آن چیزی است که معلم از وجود خویش تقدیم می کند تا جهانی بسازد سرشار از صلح، دوستی و عشق به هم نوع.چه زیباست یاد و نامش را گرامی داشتن، آن هم در ماهی به زیبایی و طراوت بهشت که رستاخیز طبیعت و نشانه ای برای انسان های اهل تفکر و تعمق در هستی است، تا در عرصه کسب علم و دانش نیز رستاخیزی شود به وسعت جهان و شاید انسان ها از دگرگونی طبیعت بیاموزند که کسب معرفت نه برای آزار به انسانی از نوع خود، بلکه برای رشد و بالندگی و غوطه ور شدن در اسرار آفرینش به زندگی و قلب و روح معنا و مفهوم دیگری می بخشد.باید به احترام او که همچون شمع جمع آفرینش استوار و پابرجا، هر آنچه را در طبق اخلاص دارد مهربانانه نثار می کند تا انسانی تربیت شود از جنس مهربانی، توانایی، دانایی و تلاش، تمام قد ایستاد و همواره یادش کرد نه در روز و مناسبت خاصی به نام روز و هفته معلم، بلکه همیشه ایام، چرا که به فرموده حضرت علی (ع)، «هرکس کلمه ای به من بیاموزد، مرا بنده خویش کرده است.» *خبرنگار حوزه آموزش ایرناعلمی**1883** انتهای پیام /*