نتایج یک تحقیق دانشگاهی درباره نحوه گذراندن اوقات فراغت دانشجویی نشان می دهد به طور متوسط پسران دانشجو ۲ تا ۳ بار در هفته و دختران دانشجو یک بار در هفته در فعالیت های بدنی شرکت می کنند. به گزارش خبرنگار مهر، از آنجایی که تعطیلات نوروز یکی از مهمترین اوقات فراغت دانشجویان به شمار می آید، بر آن شدیم آخرین نتایج تحقیقات دانشگاهیان درباره چگونگی گذراندن اوقات فراغت دانشجویان در دانشگاه های مختلف را منتشر کنیم. مقاله «بررسی تأثیر ویژگی های فردی، اجتماعی و محیطی بر چگونگی فعالیت بدنی اوقات فراغت دانشجویان دانشگاه تبریز» نوشته محمد جهانگیری کارشناس ارشد تربیت بدنی و علوم ورزشی، دکتر محمدتقی اقدسی استادیار دانشگاه تبریز، فریده اسدی کارشناس ارشد تربیت بدنی و علوم ورزشی است. این مقاله در نشریه «پژوهش در علوم ورزشی» منتشر شده است. هدف از این پژوهش تجزیه و تحلیل رابطه بین برخی ویژگیهای فردی، اجتماعی و محیطی با فعالیت بدنی در اوقات فراغت و همچنین قصد ادامه فعالیت است. ۶۳۹ نفر از دانشجویان دانشگاه تبریز (۳۲۱ مرد و ۳۱۸ زن با دامنه سنی بین ۱۸ تا ۲۹ سال) با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای، به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند. نتایج نشان می دهد آمادگی جسمانی ادراک شده، سابقه فعالیت بدنی و حمایت مربی در هر دو گروه پسران و دختران، تأثیر مستقیم بر انجام فعالیت بدنی و تأثیر غیرمستقیم بر قصد ادامه فعالیت دارند. همچنین مشارکت ورزشی، تأثیر مستقیمی بر ادامه فعالیت دارد. در پسران، شرکت در رقابتهای ورزشی و در دختران، عضویت در یک باشگاه ورزشی، شاخص های پیشبین مشارکت ورزشی و قصد ادامه فعالیت اند. نتایج آمار توصیفی و تفاوت های جنسیتی متغیرهای پژوهش نشان می دهد پسران به طور متوسط ۲ تا ۳ بار در هفته فعالیت بدنی دارند در حالی که دختران به طور متوسط یک بار در هفته در فعالیت های بدنی شرکت می کنند. همچنین، هر دو گروه پسران و دختران که قصد داشتند فعالیت بدنی را ادامه دهند، هم قبل از ورود به دانشگاه، سابقه فعالیت بدنی بیشتری داشتند و هم حمایت بیشتری در این مورد دریافت کرده بودند. در متغیرهای آمادگی جسمانی ادراک شده، حمایت مربی، عضو بودن در یک باشگاه و شرکت در رقابت ورزشی، پسران، در مقایسه با دختران، نمرات بالاتری داشتند. تحلیل های اولیه نشان داد حمایت مربی از تمرین، مهمترین متغیر اجتماعی اثرگذار بر شرکت در فعالیت بدنی، با توجه به سطح فعالیت فعلی و قصد ادامه فعالیت است. انجام فعالیت بدنی، رابطهای مثبت با متغیرهای فردی، اجتماعی و محیطی، در هر دو جنسیت دارد. نتایج نشان داد مشارکت ورزشی، تأثیر مثبت و مستقیم بر قصد ادامه فعالیت دارد.  در این پژوهش، قدرت پیش بینی ویژگی های مختلف فردی (سابقه فعالیت بدنی و آمادگی جسمانی درک شده)، اجتماعی (حمایت مربی) و محیطی (عضو بودن در باشگاهی ورزشی یا شرکت در رقابت ورزشی) در مشارکت ورزشی و اثرات فعالیت بدنی در قصد ادامه فعالیت، با توجه به تفاوتهای جنسیتی تجزیه و تحلیل شد.  در مورد عوامل فردی، نتایج نشان داد متغیرهای مشارکت ورزشی در گذشته و آمادگی جسمانی درک شده، پیشبین های مثبتی از فعالیت بدنی و تداوم آن در آینده بودند. سابقه فعالیت بدنی، مهمترین مؤلفه در تبیین مشارکت ورزشی در حال و آینده، در هر دو گروه پسران و دختران بود. تفاوت های جنسیتی مشاهده شده در دو متغیر فردی، به تبیین این مسئله کمک می کند که چرا زنان، در مقایسه با مردان، تحرک جسمانی کمتری دارند. شاید بتوان گفت زنان ادراک پایینتری از سطح آمادگی جسمانی خود دارند و اغلب، نمرات کمتری از متغیر سابقه فعالیت بدنی در گذشته کسب می کنند. بنابراین پسران از دختران فعالترند. با توجه به متغیرهای اجتماعی بررسی شده در پژوهش، حمایت و پشتیبانی مربی از مشارکت ورزشی، تنها شاخص پیشبین مثبت از فعالیت بدنی در هر دو جنسیت بود این نتایج نشان می دهد نقش مربیان در شرکت دانشجویان در فعالیت های بدنی بسیار مهم است. درباره متغیرهای محیطی بررسی شده، نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد شرکت در رقابت های ورزشی، مشارکت ورزشی را در پسران دانشگاهی تبیین می کند در حالی که عضو بودن در باشگاه ورزشی در دختران دانشگاهی، چنین تبیینی به دست می دهد.