مرزهای انتظار و کوفی صفتی/چرا انتظار کوفیان به فاجعه عاشورا ختم شد؟!

کارشناس مرکز تخصصی مهدویت در گفت و گو با شبستان: مرزهای انتظار و کوفی صفتی/چرا انتظار کوفیان به فاجعه عاشورا ختم شد؟! خبرگزاری شبستان: افرادی که رودر روی امام حسین(ع) ایستادند به ظاهر مسلمان بودند و در میان آنها بودند افرادی که روزی در رکاب امیرالمومنین علی(ع) شمشیر می زدند.در روایات آخرالزمان نیز آمده بسیاری از قائلان به مهدویت در عصر ظهور مقابل امام(عج) می ایستند. حجت الاسلام محمدجواد یعقوبیان، کارشناس مرکز تخصصی مهدویت در گفت و گو با خبرنگار خبرگزاری شبستان با آسیب شناسی نوع نگاه و مواجهه با واقعه عاشورا در جامعه منتظر، اظهار کرد: امام رضا علیه السلام در رابطه با عظمت ماه محرم به «ابن شبیب» می‌فرمایند: «محرم ماهی است که در زمان جاهلیت نیز برای این ماه ارزش قایل شده و آن را محترم می شمردند و از جنگ و خونریزی در آن خودداری می کردند.» سپس فرمودند: «وای بر امتی که حرمت این ماه را در رابطه با خاندان نبوت رعایت نکردند و آنها را کشتند و به اسارت بردند.»   وی افزود: لذا عظمت مصیبت امام حسین علیه السلام از این جهت افزون می شود که کسانی که عَلَم ِ دینداری در دست داشتند در مقابل فرزند پیامبر(ص) ایستادند. این مسئله به ما منتظران هشدار می دهد که مراقب باشیم از جریان کربلا عبرت بگیریم تا خدای ناکرده از کسانی نباشیم که ادعای انتظار داریم اما هنگام ظهور مقابل ولی خدا بایستیم!   کارشناس مرکز تخصصی مهدویت در پاسخ و تشریح این سوال که چه کسانی در برابر امام حسین علیه السلام صف آرایی کردند؟ تصریح کرد: افرادی که رودر روی امام حسین(ع) ایستادند به ظاهر مسلمان بودند و در میان آنها بودند افرادی که روزی در رکاب امیرالمومنین امام علی علیه السلام شمشیر می زدند. شمر به عنوان خونخوارترین دشمن حضرت(ع) در روز عاشورا، روزی در کنار امیرالمومنین علیه السلام شمشیر می زد و جزو مجروحان جنگ صفین بود. در عصر ظهور نیز برخی افراد که در مقابل امام مهدی(عج) می ایستند به امامت اعتقاد دارند.     وی گفت: در روایاتی که از اتفاقات آخرالزمان خبر می دهد، آمده است: بسیاری از کسانی که قایل به امامت امام عصر علیه السلام هستند، مرتد می شوند. یا آمده است: کسانی که قایل به امامت هستند بر عهد خود استوار نمی مانند. بنابراین، گروهی از کسانی که در برابر امام عجل الله تعالی فرجه صف آرایی می‌کنند قبل از ظهور به وجود حضرت حجت(عج) و به امامت امام مهدی علیه السلام اعتقاد داشته اند. اما اینکه چه می شود افرادی که در ظاهر امام(ع) را قبول داشتند و از امام(ع) دعوت کردند، خود در برابر امام حسین(ع) ایستادند بسیار جای بحث دارد و چه بسا در عصر ظهور نیز این اتفاق تکرار می شود.   حجت الاسلام یعقوبیان ادامه داد: در بررسی علل این رویداد نخستین آسیبی که باید به آن اشاره کرد «علاقه به دنیا» است. انسان تا وقتی تعلقات دنیایی دارد نمی تواند توفیق همراهی با ولی خدا را پیدا کند. تعلقات دنیایی سستی در دین را به دنبال دارد؛ کم معرفتی نسبت به دین و امام را به دنبال دارد. مردم کوفه به امام حسین(ع) نامه نوشتند اما وقتی بحث کارزار پیش آمد برای حفظ همین دنیا و حتی برای به دست آوردن غنیمت در کشتن امام حسین علیه السلام بر هم سبقت می‌گرفتند. این آسیب برای منتظران ظهور نیز جدی است. تعلقات دنیا گاهی باعث می شود که انسان در مقابل ولی خدا بایستد.   دنیاطلبی کار بسیاری را به جنگ با امام حسین(ع) کشاند   کارشناس مهدوی ابراز کرد: آسیب دیگری که یکی از مصادیق تعلق به دنیا است را می توان در ماجرای سخنان حضرت زینب سلام الله علیها با حضرت ابا عبدالله علیه السلام دریافت. آنجا که حضرت(س) خطاب به برادر بزرگوارشان(ع) عرض کردند: برادر! مگر خود را برای این مردم معرفی نکردید؟ امام علیه السلام در پاسخ می فرمایند: «من خود را معرفی کردم اما آنها چون شکم هایشان را با مال حرام پر کرده اند صدای حق را نمی شنوند.» این یک هشدار و تذکر جدی برای ما منتظران است. یکی از موانع شنیدن حق آن است که انسان مراقب درآمد حلال خود نباشد و درآمد و لقمه حرام داشته باشد.   یعقوبیان با بیان این که برخی از ابتدا به قصد جنگ با فرزند رسول خدا صل الله علیه و آله به کربلا نیامدند، گفت: در جریان کربلا گروهی بودند که می خواستند میان دنیا و آخرت جمع کنند. می گفتند ما سر جنگ با فرزند رسول خدا(ص) را نداریم، فقط به عنوان سیاهی لشگر با سپاه ابن زیاد همراه می شویم. ما می دانیم که جنگی در نخواهد گرفت و صلح می شود. اما وقتی جریان وقایع این گونه پیش نرفت آنها به خاطر حفظ منافع مالی و حفظ مقام و... در شهادت فرزند رسول الله صل الله علیه وآله دخیل شدند. لذا با توجه به این عبرت ها، منتظران باید از همین ابتدای کار، خط مشیء خود را مشخص کنند که می خواهند در کدام جبهه قرار گیرند. مشیء سیاسی و مشیء اجتماعی خود را مشخص کرده و از همین امروز در مسیر حق قرار دهند.   کارشناس مرکز تخصصی مهدویت ادامه داد: عمر سعد از همین دسته افراد بود. درباره دلیل عمر سعد برای پذیرفتن فرماندهی سپاه عبیدالله چنین نقل کرده اند که او می گفت: «جنگی روی نمی دهد؛ من فعلا فرماندهی را می پذیرم تا آنها به وعده ای که به من داده اند (استانداری ری) وفا کنند.» اما این دیدگاه منجر به همان عاقبتی شد که امروز می دانیم.   برخی برای رفتن به بهشت امام علیه السلام را به شهادت رساندند!!     وی «احساس عدم نیاز به ولی خدا» را از دیگر عوامل گمراهی برشمرد و در این رابطه گفت: اگر کسی فکر کند بدون نیاز به امام و با همین اعمال ظاهری مانند نماز و روزه و... «بدون داشتن ولایت» بهشتی می شود، اشتباه می کند. اهل کوفه و شام همین گونه فکر می کردند. تلاوت قرآن داشتند، اهل نماز و بسیاری مستحبات و... بودند، اما مشکل در «پذیرش ولایت امام حق» بود. لذا می بینیم که عمر سعد در عاشورا خطاب به سپاهیانش می گوید: «یا خلیل الله! إرکَبوا وبِالجّنة إبشروا؛ ای رزمندگان خدا پیش روید که شما را به بهشت بشارت می دهم. یعنی با اعتقاد به اینکه به بهشت خواهند رفت، حضرت امام حسین علیه السلام را کشتند. چون تصور می کردند با همین اعمال ظاهری که داشتند از نماز و روزه و تلاوت قرآن و ... بهشتی خواهند شد و نیاز به امام(ع) ندارند.   کارشناس مهدوی تاکید کرد: انسان وقتی معرفت به جایگاه امام نداشته باشد تصور می کند که بدون امام و با همین اعمال ظاهری می توان بهشتی شد اما این اشتباه است. این موضوع امروز برای منتظران بسیار اساسی و حساس است.‌ منتظر باید بداند که بدون معرفت امام و ارتباط با امام راه به جایی نمی برد. در برخی روایات نیز به این آسیب اشاره شده و آمده است که در زمان ظهور عده ای علناً مقابل حضرت مهدی علیه السلام می ایستند و می گویند: «ای فرزند فاطمه سلام الله علیها! از هر جایی که آمده ای بازگرد که ما را به تو احتیاجی نیست» این متن روایت است.   وی در همین رابطه تصریح کرد: «احساس عدم نیاز به ولیّ خدا» یک آسیب جدّی است، از این جهت است که همواره به ما یادآوری و گوشزد شده که شما برای حرکت به سوی خدا به امام نیاز دارید و این حرکت بدون امام کارساز نیست. در روایتی از امام حسین علیه السلام نقل است که می فرمایند: «خداوند انسان ها را خلق کرد برای آن که به او معرفت یابند و تا وقتی معرفت پیدا نکنند او را عبادت نخواهند کرد» گروهی از حضرت(ع) سوال کردند: «یابن رسول الله! اینکه می فرمایید بدون معرفت، خدا عبادت نمی شود، معرفت چیست؟» امام(ع) فرمودند: «معرفتِ خدا به آن است که اهل هر زمان نسبت به امام حیّ عصر خود معرفت داشته باشند و بدانند که به او احتیاج دارند.»   حجت الاسلام یعقوبیان با اشاره به دیگر آسیب های این راه گفت: «حبّ جاه و مقام» نیز یکی از آسیب ها است. حبّ جاه و مقام باعث می شود که حتی وقتی می دانیم مسئله ای حق است اما به دلیل پست و مقام و... از پذیرش آن سر باز بزنیم. درست مانند عمر سعد، آیا تاکنون فکر کرده اید که چرا عمرسعد به عنوان فرمانده لشکر عبیدالله انتخاب شد؟ چون او یک چهره عبادی داشت، به اصطلاح یک چهره آیت‌اللهی داشت، عمر سعد حق را می دانست و می دانست که نباید با فرزند رسول خدا صل الله علیه وآله بجنگد اما وقتی امام(ع) به او فرمودند: «تو که می دانی من فرزند فاطمه سلام الله علیها هستم؛ چرا با من می جنگی؟» در پاسخ حضرت سیدالشهداء(ع) عرض کرد: «استانداری ری را چه کنم؟؟».   وی در پایان خاطرنشان کرد: یعنی حبّ جاه، مقام و ریاست گاهی انسان را به جایی می رساند که می داند مسیری حق است اما خلاف آن می رود. به همین دلیل بر اساس برخی روایات یکی از گروه هایی که در عصر ظهور مقابل امام عجل الله تعالی فرجه می ایستند عالمان دنیاپرست و هواپرست هستند. ما در روایات داریم از جمله گروه هایی که امام مهدی(عج) با آنها درگیر می شوند و مقابل امام(عج) صف آرایی می کنند عالمانِ هواپرست هستند.  پایان پیام/99