نشست هیات انتخاب هفتمین دوسالانه مجسمه سازی تهران در حالی عصر روز گذشته ۴ مهرماه برپا شد که اعضا به چرایی لزوم برگزاری متفاوت این دوسالانه پاسخ دادند. به گزارش خبرنگار مهر، عصر روز گذشته چهارم مهرماه در موزه هنرهای معاصر تهران، نشست هیات انتخاب هفتمین دوسالانه مجسمه سازی تهران با حضور کوروش گلناری دبیر دوسالانه، محمد پرویزی، کامبیز صبری، هلیا دارابی، محمود محرومی و بهداد لاهوتی از اعضای هیات انتخاب این دوسالانه برگزار شد. در ابتدای این نشست کوروش گلناری با اشاره به نقدهایی که پیرامون دوسالانه مطرح شده، گفت: این دوسالانه در ابتدا درونمایه ای را برای خود تعریف کرد و تکلیف آن روشن شد. از همین رو در این دوسالانه با هنرمندانی روبرو می شوید که مبنای نظری را سرلوحه کار خود قرار داده اند که استیتمنت نویسی نیز از ارکان این دوسالانه است. وی ادامه داد: ما چنین رویکردی را تاکنون در دوسالانه ها نداشته ایم که تا این اندازه مشخص مبنای نظری را مورد توجه قرار دهد بنابراین طیف های متنوعی از هنرمندان در این دوسالانه با آثارشان حضور دارند. از ابتدا می دانستیم ممکن است با رویکرد ما میان شرکت کنندگان یک ریزش هایی داشته باشیم. این مجسمه ساز با بیان اینکه بهترین کاری که از دستمان برمی آمد در این دوسالانه انجام دادیم، گفت: نمایشگاه نهمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر که چند برابر این دوسالانه برای آن هزینه می شود، قیاس خوبی است تا مشخص شود در این دوسالانه چه اتفاقی افتاد. همه اسناد دوسالانه به زودی در اختیار انجمن هنرمندان مجسمه ساز ایران قرار می گیرد تا بتوان آنها را قیاس و بررسی کرد. گلناری درباره انتخاب آثار دوسالانه اظهار کرد: مهمترین اصلی که هیات انتخاب مدنظر داشت این بود که اثر یک منظر معاصر را دنبال کند و با تعاریف مجسمه سازی معاصر از مجسمه همخوانی داشته باشد. در ابتدای راه ما با یک عکس از اثر و ایده روبرو بودیم و به همین دلیل انتخاب را به مرحله آخر یعنی وقتی آثار وارد موزه شد، موکول کردیم. در مرحله آخر انتخاب، حدود ۱۵ اثر حذف شد. در انتخاب آثار مساله تخصصی مطرح بود. امکانات موزه هنرهای معاصر تهران امکانات ارایه معاصر نیست و امیدوارم در دوسالانه بعدی که قرار است در تاریخ منظمی برگزار شود فضا و مکانی فراهم شود تا تعداد کارهای بیشتر و با وسعت بیشتری ارایه شود گلناری با ابراز تاسف از اینکه برخی هنرمندان به دلیل اینکه آثارشان بزرگ بود به دوسالانه راه پیدا نکردند، بیان کرد: امکانات موزه هنرهای معاصر تهران امکانات معاصری نیست و امیدوارم در دوسالانه بعدی که قرار است در تاریخ منظمی برگزار شود فضا و مکانی فراهم شود تا تعداد کارهای بیشتر و با وسعت بیشتری ارایه شود. هلیا دارابی عضو شورای سیاستگذاری و هیات انتخاب دوسالانه در ادامه نشست گفت: هیات انتخاب دوسالانه همان اعضای شورای سیاستگذاری دوسالانه هستند و به همین دلیل بحث های زیادی درباره خط مشی انجام شد. تمام تلاش ما این بود که بهترین نتایج حاصل شود اما تردیدی نیست که خطا وجود دارد و هرچه بیشتر بحث و گفت و گو شود بیشتر راهگشا خواهد بود. دارابی ادامه داد: عمده پرسش ها و چالش ها درباره تعریف مجسمه بود و اینکه آیا آثاری که در این دوسالانه عرضه شده اند، تعریف مجسمه دارند یا نه. حتی پرسش هایی درباره کپی بودن آثار بود و اینکه کپی در اثر هنری چیست نیز مطرح بود. بعضی پرسش ها هم درباره کیفیت آثار بود و دسته ای از پرسش ها از سوی اعضای انجمن هنرمندان مجسمه ساز ایران مطرح شدو عده ای هم به بخش مدعوین دوسالانه اعتراض داشتند که البته این بخش در اختیار هیات انتخاب نبود. دارابی ادامه داد: در نشست ها و درسگفتارهای همایش دوسالانه بارها درباره تعریف مجسمه سخن گفته شد. با رجوع به کتاب هایی که به این موضوع پرداخته اند می توان به این نتیجه رسید که هر چیزی می تواند در مقوله مجسمه قرار گیرد. اگر در اینجا بایستیم و به گذشته و حال خودمان نگاه کنیم، حتی در ایران و در قبل از انقلاب اسلامی هم بی ینال ها چند رسانه ای بودند، حتی دوره های پیش از این دوسالانه هم آنها چند رسانه ای برگزار می شدند و مثلا در سومین دوسالانه مجسمه سازی یک چیدمان جایزه سوم را برد. محمد پرویزی دیگر عضو شورای سیاستگذاری و هیات انتخای دوسالانه نیز گفت: انتخاب آثار کار دشواری بود. ما طرح های پژوهشی برای این دوسالانه در نظر داشتیم که نتوانستیم برخی از آنها را اعمال کنیم اما اصرار داشتیم که بر اساس تم پیش برویم. سوال اصلی من این است که آیا به خاطر اینکه در یک جامعه تجربه هایی در یک زمینه هایی وجود ندارد باید در یک بی ینال از وضعیت جدید دست کشید و همان نگاه سنتی همیشه را پیش گرفت؟ کامبیز صبری نیز در این نشست با اینکه اگر قرار است کار پیشرویی انجام شود باید فکر کرد که نتایج آن در جامعه هنری چه تاثیری می گذارد، گفت: سوال اصلی من این است که آیا به خاطر اینکه در یک جامعه تجربه هایی در یک زمینه هایی وجود ندارد باید در یک بی ینال از وضعیت جدید دست کشید و همان نگاه سنتی همیشه را پیش گرفت؟ صبری درباره انتخاب آثار دوسالانه بیان کرد: شخصا احساسم این بود که تعدادی از افرادی که آثارشان در دوسالانه پذیرفته نشد، بی تجربه هستند و تعداد زیادی از آنان افراد با تجربه و قابل احترام هستند اما کارشان با مبناهای در نظر گرفته شده در شورای سیاستگذاری هماهنگ نبود. حضور در یک دوسالانه نمی تواند تعیین کننده زندگی حرفه ای افراد باشد. ما رویدادهای متعدد مجسمه سازی نداریم و این انتظار قابل درکی است که وقتی  بعد از شش سال یک دوسالانه برگزار می شود هر هنرمندی می خواهد در آن حضور پیدا کند اما شرایط هر دوسالانه هم فرق دارد. محمود محرومی نیز در سخنان کوتاهی گفت: بخشی از افراد نسبت به پدیده های معاصر جبهه می گیرند تا به همان چیزهایی که از قبل داشته ایم چنگ بزنیم. منتقدانی که درباره انتخاب آثار انتقاد دارند از ذات گفته های آنان چنین بر می آید که بیشتر به آوانگارد بودن آثار نقد دارند. بهداد لاهوتی عضو شورای سیاستگذاری و هیات انتخاب و دبیر اجرایی دوسالانه که اداره این نشست را بر عهده داشت نیز در پایان گفت: زنده بودن دوسالانه به این بحث ها و گفتگو هاست و بخشی از دوسالانه که می تواند جنبه آموزشی هم داشته باشد از دل همین گفتگوها بیرون می آید. امسال شرایطی برای ثبت نام در دوسالانه مطرح شد که موجب می شد هر شرکت کننده سابقه ای در مجسمه سازی داشته باشد که نقدهایی را هم به دنبال داشت اما این شرایط به ما کمک می کرد تا اطمینان بیشتری در مورد آثار پیدا کنیم. هفتمین دوسالانه مجسمه سازی تهران با تم «وضعیت» با ۷۸ اثر در بخش مسابقه و ۱۸ اثر از مدعوین در موزه هنرهای معاصر تهران برگزار شده است و تا ۲۲ مهرماه جاری ادامه دارد. '); d.write('