علی اکبر قاضی‌زاده روزنامه‌نگار پیشکسوت انتشار ۷۵۰ هزار نسخه روزنامه برای ۸۵ میلیون نفر جمعیت ایران را به یک شوخی شبیه و آن را مایه تاسف دانست. به گزارش خبرنگار مهر، نشست «تحول در تحریریه‌ها در دهه‌های اخیر» بعدازظهر امروز دوشنبه ۸ آبان و در چهارمین روز از برپایی بیست و سومین نمایشگاه مطبوعات و خبرگزاری‌ها با حضور علی‌اکبر قاضی‌زاده روزنامه نگار پیشکسوت در تالار گفتگوی شماره ۶ این نمایشگاه برگزار شد. وی که از روزنامه‌نگاران سال‌های دور موسسه کیهان بوده است، با اشاره به تحولات فنی و تکنولوژیک در حروفچینی صفحات روزنامه‌ها در آن سال‌ها، ورود لاینوتایپ را موجب ایجاد یک تحول بزرگ در حروفچینی این روزنامه ذکر کرد و در ادامه به تاثیر تکنولوژی کامپوست یا همان حروفچینی کامپیوتری در این کار اشاره کرد. قاضی‌زاده در خصوص نحوه بهره برداری روزنامه‌نگاران شاغل در مطبوعات آن دوره به خصوص دو روزنامه بزرگ کیهان و اطلاعات از اخباری که خبرگزاری رسمی‌ کشور (پارس) منتشر می‌کرد، گفت: آن زمان در دو نوبت در یک روز نشریه یا همان بولتن خبرگزاری به روزنامه می‌آمد، ولی من به جرأت می‌گویم که بچه‌های تحریریه روزنامه، حتی یک بار هم لای این بولتن را باز نمی‌کردند که ببینند چه نوشته است، چون خیلی برایشان اُفت داشت که خبرشان را بخواهند از جای دیگری بردارند، حتی اگر آنجا خبرگزاری رسمی‌مملکت باشد. این روزنامه نگار پیشکسوت درباره نظام ارتقای شغلی روزنامه‌نگاران در دوره‌ای که خود در این کسوت بوده است، گفت: یک خبرنگار خیلی باید زرنگ می‌بود و کارهای کارستانی می‌کرد تا بعد از ۱۵-۱۰ سال به دبیری انتخاب می‌شد و یک دبیر هم باید هنرهای زیادی از خود نشان می‌داد تا روزی سردبیر شود. متاسفم که بگویم امروز ما یک تکه کاغذ به کسی می‌دهیم و می‌گوییم برو روزنامه دربیاور! وی با ذکر مثالی به بحث رقابت خبری میان رسانه‌ها در آن دوره پرداخت و گفت: مکافات عظیمی‌ که ما در آن دوره فعالیت در کیهان داشتیم این بود که هر روز حوالی ساعت ۱۰:۳۰ صفحات لایی کیهان منتشر می‌شد و واقعا ما در این لحظه فرار می‌کردیم تا خدای ناکرده نبینیم خبری را روزنامه اطلاعات که رقیب ما بود کار کرده است و ما آن خبر را نداریم. قاضی‌زاده درباره نظام پرداخت حقوق و دستمزد به خبرنگاران آن دوره هم گفت: واقعیت این بود که ناشران و سردبیران با ترازوی مثقال، دستمزدها را پرداخت می‌کردند و این مسئله اصلا هم قابل پرسیدن نبود؛ یک نفر۱۶۰ تومان می‌گرفت، یک نفر ۱۲۰ تومان، یک نفر۱۰۰ تومان و یک نفر هم ۸۰ تومان اما الان همه خبرنگاران ما از دَم، یک میلیون و ۳۵۰ هزار تومان دستمزد می‌گیرند! این روزنامه‌نگار پیشکسوت همچنین درباره پیگیری اتفاقات در حوزه‌های خبری روزنامه نگاران در آن دوره و مقایسه آن با حال حاضر گفت: خیلی ساده بگویم که این سیستم ساعت زدن و ورود و خروج چشمی‌ که ما این روزها در تحریریه‌های رسانه‌ها و مطبوعات می‌بینیم، خود یک عامل بازدارنده در پویایی تحریریه‌ها است. آن زمان خبرنگار وقتی می‌خواست سر کار بیاید، سر راهش به حوزه‌های خبری‌اش هم سر می‌زد و در جریان مسائل آنها قرار می‌گرفت و بعد به تحریریه می‌آمد. قاضی‌زاده در بخش دیگری از سخنانش از به آنچه بلیه امروز تحریریه‌ها نامید، اشاره کرد و گفت: من واقعا هیچ به یاد ندارم که در آن دوران روزنامه‌نگارها از روابط عمومی‌ها کارت هدیه و کادو دریافت کنند و این از بلیه‌های امروز رسانه‌های ماست. شاید راه حل این مسئله این باشد که به ارزش‌هایی برگردیم که زمانی حرفه روزنامه نگاری به آن متکی بود. به گفته وی، اگر تجدیدنظر اساسی در این رویه و این وضعیت صورت نگیرد، شاید نسل وی آخرین نسلی هستند که کار روزنامه‌نگاری انجام می‌دهند؛ چرا که ۷۵۰ هزار نسخه روزنامه برای ۸۵ میلیون نفر جمعیت ایران، فقط به یک شوخی شبیه است و البته موجب تاسف!