این سه قدرتمند!/ صفر تا سکو؛ بدون ابتلا به تفکرات فمینیستی

ساعت: 20:08 منتشر شده در مورخ: 1396/10/10 شناسه خبر: 1270387 احتمالا زنان جامعه ما با دیدن چنین آثاری به وجد می آیند و احساس غرور و سربلندی می کنند. مستند «صفر تا سکو» بیش از آنکه درباره توانمندی های جنس زن باشد، در مورد قدرت نفس سه انسان است که توانسته اند خود را از مشکلات زیادی که با آن مواجه بوده اند نجات دهند و اکنون به قله ای برسند به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ بهنقل از ندای اصفهان اعترافی که باید بکنم، این است که قبل از دیدن این کار، با پیش زمینه ای به سینما رفتم و می دانستم که فیلم، حرفش چیست. با خود گفتم حتما برای هزار و یکمین بار، سینمای ایران شده است محلی برای تبلیغ تفکرات و گرایشات متضاد با بسیاری از ارزش های جامعه ایران. با خود گفتم که می رویم تا دوباره شاهد تفکرات فمینیستی در سینمای ایران باشیم که این بار خواهران منصوریان را ابزار خود کرده اند تا حرفهای خودشان را به گوش مخاطبین برسانند. اما با کمی آرام گرفتن در سینما و خود را همراه کردن با اثر، به خود قبولاندم که شاید قضاوت در مورد این فیلم به خصوص، باید به گونه دیگری باشد. مستند «صفر تا سکو» به کارگردانی سحر مصیبی روایتگر گوشه ای از بهترین روزهای زندگی سه خواهر سمیرمی قهرمان ووشوی جهان است که زندگی آنها می تواند برای هر انسان اهل سینمایی جذاب و درگیر کننده باشد. شاید از هر یک از مخاطبین این اثر در مورد حال و هوای این مستند پرسیده شود، یک نقطه اشتراک بین همه نظرات پیدا شود که این اثر می تواند در جذابیت های داستانی و سینمایی، شانه به شانه آثار مهمِ سینمای ایران حرکت کند. این کار با اینکه پیشوند مستند را یدک می کشد، ولی کاملا نزدیک به استانداردهای سینمایی ساخته شده است و گویی همه می آیند به سالن سینما که یک فیلم را تماشا کنند که به احتمال زیاد مصداقی در عالم واقعیت ندارد. ولی همین که آدم می فهمد قهرمانان این فیلم ساختگی نیستند و واقعا فراتر از صفحه نمایش سالن سینما در واقعیت هم حضور دارند، تازه انسان به سینما محبت پیدا می کند و ناخودآگاه تحسینش را برمی انگیزد. صفر تا سکو روایت رسیدن سه دختر رنج کشیده ایرانی است که تنها راهِ پیش روی خودشان را برای رسیدن به یک زندگی رضایت بخش و رهایی از مشکلات مالی و فقر خانوادگی، ورود به عرصه ای پر از ریسک و پر از مانع مانند ورزش قهرمانی دیده اند. تاثیرگذارترین قسمت های فیلم آنجایی است که الهه منصوریان می گوید برای اولین بار روی تخت خوابیدن را در اردوهای تیم ملی تجربه کرده است. اراده این سه زن در حفظ پوشش در مسابقات ستودنی است به گونه ای که گفته می شود اگر بسیاری از رقیبان جهانی آنها با همین پوشش بخواهند مسابقه بدهند، به طور قطع توانایی رسیدن به این سطح از مسابقات را نخواهند داشت. احتمالا زنان جامعه ما با دیدن چنین آثاری به وجد می آیند و احساس غرور و سربلندی می کنند. ولی باید به این نکته اشاره کرد که مستند صفر تا سکو بیش از آنکه درباره توانمندی های جنس زن باشد، در مورد قدرت نفس سه انسان است که توانسته اند خود را از مشکلات زیادی که در دوران کودکی با آن مواجه بوده اند نجات دهند و اکنون به قله ای برسند که همگان آنها را تماشا کنند و به آنها افتخار کنند. از شاخصه های مهم شخصیت های این مستند، سادگی و بی آلایش بودن این سه زن قهرمان است که از گفتن کوچکترین نیازمندی های خود و رنج های خود در زندگی خانوادگی شان ابایی ندارند. شاید یکی از صحنه های تاثیرگذار این مستند، آنجایی باشد که دو خواهر از ترکیب تیم ملی خط می خورند و بعد از ماهها تلاش و تمرین، با شکست مواجه می شوند و از تهران به محل زندگی و خانواده شان باز می گردند. و خجالت آنها از مادرشان و ناراحتی و غصه های مادرشان در مورد مشکلات آنها بسیار متاثر کننده است. این صحنه بسیار مخاطب را تحت تاثیر قرار می دهد ولی در انتهای فیلم وقتی که افتخارآفرینی های هر سه خواهر در مسابقات جهانی نشان داده می شود، همه ناراحتی های درون فیلم از ذهن مخاطب پاک می شود و به او نگاهی بسیار امیدوارانه و پر از نشاط و رضایت می دهد که شاید تا چند روز پس از تماشای این مستند مزه اش را همچنان احساس می کند. در نهایت باید گفت که سینمای ایران به این گونه آثار مستندگونه ای که در مدیوم های سینمایی ساخته می شود نیاز بیشتری دارد و باید از دست اندرکاران این اثر برای امید و قدرت بخشیدن به جامعه مخاطبان سینمای ایران تشکر و قدردانی کرد. انتهای پیام/