به گزارش گروه فرهنگی قدس آنلاین، نشست خبری فیلم سینمایی «سه کام حبس» ساخته سامان سالور که به عنوان نخستین فیلم سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر در پردیس ملت به نمایش درآمد، عصر امروز ۱۲ بهمن ماه با حضور کارگردان، ساسان سالور تهیه‌کننده، مسعود سلامی مدیر فیلمبرداری، مهدی ابراهیم‌زاده صدابردار، غزاله معتمد طراح لباس، سحر شهامت طراح صحنه، محسن تنابنده، پریناز ایزدیار، متین ستوده و سمیرا حسین‌پور بازیگران فیلم و با اجرای محمود گبرلو برگزار شد. در ابتدای این نشست، سالور از حاضرین در سالن درخواست کرد تا به احترام قربانیان پرواز اوکراین بایستند و یک دقیقه سکوت کنند.    در ادامه سالور درباره قصه فیلم گفت: ساخت این فیلم سه سال زمان برد و تلاش ما بر این بود تا جنبه متفاوتی از اعتیاد و ضربه‌ای که این اتفاق می تواند به نهاد خانواده وارد کند را به تصویر دربیاوریم. به نظرم فراگیر بودن اعتیاد در جامعه امر مهمی است و امیدوارم این فیلم تلنگری برای چنین افرادی باشد که زندگی خانوادگی‌شان را تباه نکنند. وی در ادامه با اشاره به بازی تنابنده گفت: بازی تنابنده یکی از ویژگی‌های بارز فیلم بود و با ایده‌هایی که می‌داد باعث شد قصه سر و شکل بهتری بگیرد. ضمن این که معتقدم تنابنده بازیش را در «لامپ۱۰۰» تکرار نکرده است. سالور درباره ابهام حضور پلیس در داستان فیلم گفت: «سه کام حبس» قصه پلیس نبود و هدفم بیشتر این بود که پلیس در تار و پود فیلمنامه نقش پررنگ‌تری داشته باشد و در واقع قصه ما درباره پلیس نیست و تصمیم گرفتیم حتی دوربین از خانه بیرون نرود و به طور کلی پلیس نقش پررنگی نداشت و این آدم های اصلی قصه بودند که اهمیت بیشتری برای ما داشتند. وی در ادامه درباره نوع فیلمسازی اش گفت: گمان نمی کنم استفاده از بازیگر یا قصه‌ای که جذاب باشد منافاتی با نوگرایی داشته باشد. صحنه‌های ابتدایی فیلم فرمی‌ است که من دوست دارم. شرایطی برای زن قصه پیش می‌آید، زندگی‌اش به قهقهرا می‌رود و ناچار به خرده‌فروشی مواد می‌شود. سالور درباره انتخاب لوکیشن بیمارستان یادآور شد: بیمارستانی که برای داستان این فیلم نیاز داشتیم باید با فرم فیلم هماهنگی لازم را داشت. من چند عکس از بیمارستانی دیدم که در حال بازسازی و نزدیک به فضای فیلم بود. ضمن این که فضای خیلی چرک و بهم‌ریخته‌ای نسبت به واقعیت نشان ندادیم و خیلی اغراق نکردیم. سالور در پاسخ به این انتقاد که چرا هیچ امیدی در فیلم وجود ندارد، گفت: ما به این متهم شدیم که چرا هیچ کورسوی امیدی در فیلم وجود ندارد، اما زن داستان تمام تلاش خود را برای حفظ زندگی‌اش انجام داد. زمانی که در پلان آخر تصویر پاک شدن خالکوبی روی دست نسیم را می‌بینیم این به ما نوید شروع یک زندگی جدید را می دهد.فیلم اجتماعی‌ای مانند «سه کام حبس» خود جامعه و واقعیت است و سعی دارد مانند آیینه، تصویری از جامعه خود باشد. سینما نباید در تلخ‌ترین لحظات تمام راه‌ها را ببندد و من به عنوان کارگران دوست دارم یک روزنه امید باقی بگذارم. وی در بخش دیگری از این نشست درباره سرمایه گذار فیلم توضیح داد: به دلیل این که تهیه‌کننده و سرمایه‌گذار فیلم مستقل بود، هیچ سازمانی مرتبط با این فیلم دخالتی در ساخت نداشت. این کارگردان درباره سهم تنابنده در نگارش فیلمنامه تاکید کرد: محسن تنابنده با خودش ایده‌های جذابی داشت که البته اجرای آن در تولید سخت بود. ما در عنوان‌بندی هم از ایشان تشکر کردیم زیرا او هم فیلمنامه را می‌شناسد و هم صاحب ایده است. در ادامه سالور درباره این که چه کسانی مخاطب این فیلم هستند، گفت: اگر این فیلم موفق شده باشد آینه‌ای در برابر جامعه بگیرد قطعا مخاطبش کسانی هستند که با قصه آن ارتباط برقرار می‌کنند، به ویژه نوجوانانی که اعتیاد در اطرافشان وجود دارد. علاوه بر این کسانی که می‌توانند گامی در جهت کاستن مشکلات مردم بردارند هم باید این فیلم را ببینند. افرادی که می‌توانند کاری کنند که ما به هم عشق بدهیم. سالور در ادامه افزود: همه ما می‌دانیم جشنواره امسال، جشنواره سختی بود، اما تصمیم گرفتیم به احترام شما اینجا حضور داشته باشیم و من از همه عوامل فیلمم به شکل جداگانه سپاسگزاری می‌کنم. در ادامه سلامی مدیر فیلمبرداری «سه کام حبس» با اشاره به رنگ فیلم اظهار کرد: این خواست کارگردان فیلم بود که به فراخور فیلمنامه، فیلم رنگ خاصی داشته باشد و من هم سعی خود را کردم رنگ این فیلم شبیه فیلم‌های دیگر نشود و در نهایت رنگ تازه ای ببینیم. در واقع رنگی که می‌بینیم رنگ جامعه امروز است و اگر از پنجره نگاه کنیم رنگ شهر سیاه، سفید و خاکستری است. در ادامه این نشست ساسان سالور تهیه کننده فیلم درباره سرمایه گذاری در این فیلم گفت: آقای امین پور به عنوان سرمایه گذار فیلم دغدغه مالی نداشت و از ابتدا برای ساخت فیلم هم بحث سودآوری مطرح نشد. علاوه بر این به نظرم در سال های اخیر اتفاقات خوبی در اکران فیلم‌های اجتماعی افتاده است و اگر فضا و امکانات لازم در اختیار این نوع فیلم‌ها باشد می توانند به فروش خوبی در گیشه برسند. در ادامه محسن تنابنده درباره نقشش در نگارش فیلمنامه گفت: درمورد فیلمنامه به همان اندازه کنار این پروژه بودم که خانم ایزدیار و دیگران حضور داشتند. در طول روند تولید این پروژه همه در کنار یکدیگر بودیم و تمرین‌های قبل از فیلمبرداری هم کمک کرد تا به خانم ایزدیار به نقش نزدیک شویم و بازی با ایشان برای من تجربه خوبی بود. پریناز ایزدیار نیز در ادامه درباره تجربه همکاری در این فیلم و همبازی شدن با تنابنده اظهار کرد: تجربه همکاری با آقای تنابنده یکی از بهترین تجربیات  دوران بازیگری من بود، او به خوبی به بازیگر روبرویش توجه می کند و همین مسئله باعث می‌شود بازیگر با خیال راحت تری با نقش ارتباط برقرار کند. وی در ادامه عنوان کرد: مسائلی وجود دارند که با شخصیت حقیقی من مرتبط هستند و حذف یا تکرار آن شاید خوب نباشد. اما من همیشه سعی خودم را می کنم تا به نقش نزدیک شوم و آن را برای مخاطب باورپذیر کنم، به گونه ای که در آن اغراق وجود نداشته باشد. انتهای پیام/