مظاهر این شادی را هم در طبیعت بسیار می‌بینید. بهار طرب‌انگیز، آبشارهای زیبا، گل‌های رنگارنگ، صحنه طلوع خورشید، باران لطیف، پرندگان زیبا و نغمه‌سرای زیبایی آنها، همه و همه پدیده‌های شگفت‌انگیزی هستند که برای انسان شادی به ارمغان می‌آورند. «حق تو را از بهر شادی آفرید/ تا ز تو آرامشی گردد پدید. پس در ارامش نمایی زندگی/ وا رهی از مشکلات زندگی.» در تعالیم ائمه(ع) هم می‌بینید که به شادی و شاد کردن دیگران بسیار دعوت شده است. امام علی(ع) می‌فرماید که این دل‌ها هم مانند بدن‌ها خسته و افسرده می‌شوند و نیاز به استراحت دارند و نکته‌های زیبا و نشاط‌انگیز را برای شاد کردن دل‌هایتان و رفع خستگی و افسردگی از آن استفاده کنید. یا امام رضا(ع) میفرماید اوقات خودتان را به چهار بخش تقسیم کنید؛ بخشی برای عبادت، بخشی برای کار، بخشی برای معاشرت با برادران مورد اعتماد و بخشی را هم برای تفریح و لذت و شادی. پس تا اینجا متوجه می‌شویم که اسلام برای شاد زیستن، هم برنامه دارد و هم دعوت بسیار می‌کند. اما این شادی هم مانند بقیه تعلیمات و دستورات اقتضائات خاص خودش را دارد و نیاز به چارچوب و کنترل دارد. برای اینکه مانند بقیه حالت‌های روحی انسان شادی هم مایه انبساط خاطر شود، باید از تعادل برخوردار باشد و یک چارچوبی را رعایت کند و موجب غفلت انسان نشود. موجب این شود که انسان به یک زندگی بهتری دست پیدا کند. چارچوب‌هایی که برای شادی از نگاه اسلام در نظر گرفته شده این است که توام با گناه و معصیت نباشد. وقتی این چارچوب رعایت شد شادی مطابق آن چارچوبی که اسلام قرار داده به ما خواهد رسید. ما نشاط روحی پیدا خواهیم کرد و بدنمان سلامت خواهد شد. زندگی بهتری خواهیم داشت. این شادی یک حسنه در دیدگاه اسلام است و اگر این حسنه در جمع و به صورت حرکت دست جمعی باشد اثر بهتری خواهد داشت.ما وقتی در خیابان‌ها و اماکن عمومی می‌بینیم که مردم می‌خندند و شادند از یک افتخار ملی و توفیق عمومی مانند پیروزی‌هایی که در ورزش به دست می‌آوریم و یا پیروزی‌هایی که ملت ایران به دست می آورد و با چهره شاد مردم مواجه می‌شویم خودمان هم شاد می‌شویم. اینکه مردم با همه سختی‌ها و مشکلات در کنار هم هستند و شادی می‌کنند و به آینده امید دارند و اراده می‌کنند که آینده مطلوبی را برای فرزندان خود بسازند ناشی از بینش صحیحی است که ما نسبت به حوادث‌ و به روزگار خودمان داریم. ناشی از ایمان و حس رضایتمندی و شکر به درگاه خداست. شاد بودن نیاز جامعه است و تمام مسئولین باید برای شادی برنامه داشته باشند. چراکه جامعه‌ای که غم و افسردگی در آن موج می‌زند و مردمش دائم دست به گریبان غم‌ها و نگرانی‌ها و ناامیدی‌ها باشند یک جامعه اسلامی و توحیدی نیست. پس باید حداکثر استفاده را از فرصت‌هایی در اختیارمان قرار می‌گیرد برای شادی حلال و ارزشمند و سازنده ببریم. باید قدر بدانیم و ارزش قائل باشیم که خانواده‌ها کنار هم هستند و شادی خودشان را تقسیم می‌کنند، به نمایش فوتبال می‌روند و خودشان نظم خودشان را رعایت می‌کنند، هنجارها را رعایت می‌کنند و به قواعد ملتزم هستند و با امنیت و ارامش ساعاتی را سپری می‌کنند.